İnsanların dünya üzerindeki misafirliği boyunca yüz binlerce kez isim ve kimlik değiştiren toplumlar.. Ortak noktaları olan insanlığın değişme tutkusunu hiçbir zaman kaybetmezken, insanlığın en büyük laneti olan tekrara düşme hatasından hiç vazgeçmeyen bu oluşumların evrimi yaşayan bir olgudur. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Yollar kalabalık, akıllar düşünce dolu.. İnsanlar yalnız ve bizi en çok tanımlayan cumhuriyetti yalnızlık. Yürüyorduk sessizliğin ortasında, çığlık çığlığa kelimeler ve bitiremediğimiz iki noktalı cümleler.. Yarım bile bırakamadığımız düşlerimiz ile hayallerimiz vardı bizi gerçeklerde perişan eden. [Denemenin devamı bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Üzerinize kıfayetler yerine, en doğal haliniz ve teniniz yerine giydiğiniz etiketleriniz var. Etiketlerinizden oluşan görüntünüz, etiketlerin tanımladığı benliğiniz-bencilliğiniz ve etiketlere hapsolmuş düşünceleriniz var. Sonra da içtenlik ararken kendinize ne kadar yabancılaştığınızı fark edip mutsuz oluşlarınız.. [Deneme yazısının devamı bağlantıdadır, iyi okumalar.]

İnsanoğlu var oluşun gayesini çözmekle, sayısız kez yok olmak arasında geçen çetin savaşları boyunca bir eli gökyüzünde bir eli toprakta inançla doğa arasında kalagelmiştir. Tüm bu yakarışlarımızın genellikle sebepleri, sonuçları ve hataları olmuştur, olmaya da devam etmektedir. [Konuyla ilgili kısa bir deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Kararsız ruhlar olarak yaşamdaki bu geçici varlığımızın, bencilliğimizin yüzüne tokat vurduğu ölüme dair cevaplara rağmen bizi hayatta tutan tek bir şey var: öfke! Birçok beşeri sistemimizin bize sattığı o umut, mutluluk, hayaller, inançlar gibi tonla zırvaya rağmen tek ama tek bir keskin kan bağımız var hislerimizle, öfkelenerek. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, devamını okumak için başlık/resme tıklayın.]

Kediler kadar özgürüz sanıyoruz yaşamda, kediler kadar hapsolmuşken sevilmeye dair evcil tutkularımıza; bitmiyorlar narinliğimiz kırılganlığımız, öte yandan ne kadar sevilirsek sevilelim hala kanatabiliyor sevdiklerimizi öfkeyle parıldayan tırnaklarımız.. Yaşamımız ve kedilerimiz ne kadar da benzer. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, başlığa ve resme tıklayarak açabilirsiniz. İyi okumalar.]

Hiç beklenmedik zamanlarda esiyordu saçları, rüzgarının nemini unutmuş çöllerine. Çıldırıyordu ruhumda tuttuğum sözcük tohumlarım. Hiç beklenmedik zamanlarım vardı benim, gizliden gizliye ummuduğum inançsız dualarım. Gelişi sürpriz, gidişi olağan.. [Konuyla ilgili deneme, yazımıza adını veren Teoman şarkısı eşliğinde bağlantıdadır. Başlık veya resme tıklayarak okuyabilirsiniz.]

Şiir, insan aklının şairsel deliliğin pençesinde düşlerini kanattığı ve kalemin damarlarından aşk damlatan deneyimler olarak insanlık tarihi kadar derin bir geçmişe sahip mirasımız. Peki şiir modern, yapay, sayısallaştırılmış ve işlemcilerin kapasitelerine bağlanmış harfler halinde resmedilebilir mi? [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, başlık veya resme tıklayıp açabilirsiniz. İyi okumalar.]