İnsan ruhu, varlığının asla ispatlanmayışı ile insanların inanç çerçevesinde her sosyal ortamda inşasına hızla başlanan bir olgu. Küresel insan egosunun bireysel yansımaları şeklinde boş bir levha olarak dünyaya gelen tüm zihinlere büyük bir perde niyetine çekilen ruhlarımız bizi bazen renkli ışıklar altında yaşatırken, çoğu zaman karanlığa gömüyor. [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

Gıcırtılı bir kalemin nazlı bir kağıt üzerine, isteksiz özlem cümleleri yazdığı o ruh haliydik o ve ben. O bunları okuyor, ben bunları yazıyordum hep.. O bunları hak etmiyor, ben hep varsayıyordum sadece. O'na dair bende kalanları tekrar etmekten başka bir şey değildi bu özlem, yüz yıllar süren. Karıştırdığım çöplüklerin daha da çürüyen eski metan gazlarının patlamasıydı gönlüme, aklıma, gözlerime düşen. [Konuyla ilgili bir deneme bağlantıdadır, iyi okumalar.]

İyi varsaydığımız tüm kötülüklerimize severek sarılıyoruz, bırakmıyoruz belirli hatalarımızı sırf manaları çok derin diye.. Kendimizle yüzleşmekten korktuğumuz sürece başkalarının yüzünden düşen binlerce parçadan toplama maskelerimizle hiç üzerimize alınmadığımız yaşamlarda türlü türlü hatalar yapıyoruz. Umursamadan.. [Kısa bir deneme yazısıdır, devamı makalemizde. İyi okumalar.]

Çocuklara büyüteceğiniz cehaletin silahlarını, sahte kimliklerinizi üreten bebeklerinizi vermeyin! Rengarenk balonlar verin onlara, onlar bulur bunca rengin içinden hangisini sevebileceklerini. Onların aydınlık hayal dünyalarını kendi büyümüş senaryolarınızla kirletmeyin.. Dünyanın hali ortada, bir sonraki nesilde dünyayı tertemiz, yemyeşil ve rengarenk görmek isterseniz önce çocukları dünyayla baş başa bırakın. [Konuyla ilgili deneme makalemizde, iyi okumalar.]

Dünyaya güzellikler açmaya müsait, tutup sahiplenmeyin sosyalliğin ovalarına saçtığınızın merhabaları. Siz yalnızca bir diğer çiçek olabilirsiniz, her güzel hisse aşkla sarıldığınızda bahçıvan olmaya kalkışmayın.. Sizler yaratmadıklarınıza sahip çıkmaya çalıştıkça emanetlerinden olan sahipsiz ruhlarsınız, bencilliğinizi çok da abartmayın. Bırakın gitsin, içinizdeki çiğlik. O zaman büyüyeceksiniz. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Işık dolu karanlıkların yıldızlarıyız biz, ayın çocukları. Yeterince karardığında dünyanın insan pisliği coğrafyası bizler doğuyoruz her bir yandan, rengarenk evrenlere boyuyoruz kör gözleri. Dileyenler bizlere aşık oluyor, kendi sahte ışıklarından hiçbir şey göremeyenler bizleri yok sayıyor-kendilerini de nimetten. Çevresinde dönüyoruz herkesin küçük dünyasının, onları bizim yalnızca parlak yanımızı görebiliyorlar.. [Deneme yazımızın devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

Kuramadığımız cümlelerin içinde kurulamayan hayatları yaşıyorduk biz, aramızda binlerce kilometre. Kuramadığımız düşlerin kırıklarında ruhlarımız yaralarımızdan sızıyordu, göremedik biz. Onlarca mektup yazıyorduk akşam güneşine, sabahın seherine kadar tüm umutsuzluklar sözcüklerimizi avlıyordu.. Geriye gönderilmeyen ağıtlar, tutulmayan eller, dokunulmayan acılar kalıyordu, alev alev yanıyorduk soğuktan! [Konuyla ilgili duygu dolu bir deneme bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Rengarenk bir dünya için karanlık mahzenlerde kararlaştırılmış savaşlara çıkıyordu bahar yüzlü çocuklar, soğuk ve karanlık kışlara yürüyordular. Arkalarında kalıyordu inadına ortalığa saçılmış çiçekler. Geriye kalan bizler kan ağlıyorduk sulansınlar diye kuraklaşmış ruhlar. Yorgun birer savaşçıydı çocukluğumuz, büyümek adına katlediliyorduk. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, iyi okumalar.]