MeoDeneme - Ruhumuzun Hasıraltı Tozları

Ruhumuzun Hasıraltı Tozları

  Ruhumuzda gizlediğimiz o kabul edilmeyen ama orada dikilitaş gibi duran sanat eserlerimiz var! Yaşanmışlıkların arasından çöpe atmak yerine tam gönlümüzün ortasındaki oturma odasında her gün girip çıktığımız düşüncelerimizin altına gizlediğimiz o tozlar var, herkesin bilip kimsenin kabul etmediği..

  Hasıraltı edilmiş her gerçek aslında unutulmuyor, kenara atılmıyor ve aklımız-ruhumuz gibi çok da bize ait, bizim en yakınımızdaki yerlerde gizlemeye veya görmezden gelmeye çalışıyoruz. O hasırlar bizi biz yapan ruh dekorlarımız oysa ki. Bizden kaçması gerekenleri sakladığımız o gizemli gerginlik! Her zaman pişmanlıklar, yenilgiler, aldatılma ve terk edilme gibi bize bu kadar ait olan yaşanmışlıklar unutulmak yerine çok da göz önünde göz kapaklarımızın hemen ardına hasıraltı ediliyor. Böylece unutulmak şöyle dursun, çok daha derinleşiyor. Aklımızın ortasında her gün yaşayıp yaşamı kendi rahatlık dairemizde sorunsuzca ve bilgece izlemeye devam ettiğimizi zannederken hasıraltında--o aklımızın ortasındaki salonun ortasında duran halının altında--tüm kötü yaşanmışlıklar kök salıyor.. Büyüyor, yeşeriyor, dallanıp budaklanıyor!

  Peki biz ne yapıyoruz bunca benzer garip benimsemeyle karışık gizleme ardında? 

  Hemmen cevap vermek lazım, bizler kendimizi korumak adına kendimizi bunca törpüleyen onca saçma çöpü en yakınımıza gizliyoruz. O kadar bize ait yarım kalmışlıklarımız var ki düşününce birkaç saniye kolayca yıkılıyoruz. Kolayca devriliyor olağan akışı günlük yaşamın. Özet geçmek gerekirse, o unutamadığınızı bir türlü kendinize itiraf edemediğiniz kişi var ya, işte ona doğrudan "unutamadım" desek alacağımız cevap bizleri zaten gerçeğin sığ sularına çekecek. Bizler kendi okyanusumuzun derinlerine öylesi hızlı dalabiliyoruz ki korkusuz şekilde-kolayca düşündüğümüz anda kendimizi sustuyoruz yapmamak adına doğruyu. 

  Hemen durun ve düşünün. O aramadığınız sevdiğiniz, o unuttuğunuz dostunuz, o yarım kalan sözünüz hep aynı antik kişilik halısı altında yatıyor. Ne zaman açıp baksak anında gizlediğimiz o güne geri dönüyoruz. Yeniden kendimizden kaçar gibi kapatıyoruz örtülerimizi. 

  Yapmanız gereken ilk şey, o halıyı söküp atmak oturma odanızdan! Sonra o boş odanın ortasında kendinize bakmak ego adını verdiğimiz boy aynasından. Güzelce süzmek geçmişisini ve geleceğinizi. Yarım bıraktığınız, ertelediğiniz ve yeniden yapmaya yeltendiğiniz her şeye hızla başlayıp ya ilerletmek ya da ardınızda bırakmak. Yoksa kocaman bir tümör gibi asılı kalacak o düşünceler, o hayaller ve o beklentiler yaşamınızın sessizliğinde. Yıllar önce okuduğumuz bir eserde dediği gibi "Bazen, herkesin bildiği ancak yalnızca küçücük bir çocuğun duyabildiği bir ses yankılanır koskoca evlerde..." İşte o sestir sorun! Duyun, kulak verin, yoksa kendinize duyduğunuz sağırlıkla doğruları konuşmayı da unutabilirsiniz.

Meo - 2022
Mehmet Şentürk
MeoEdebiyat Denemeler Blog