MeoDeneme - Göndermediğim Mektuplar

  Kuramadığımız cümlelerin içinde kurulamayan hayatları yaşıyorduk biz, aramızda binlerce kilometre. Kuramadığımız düşlerin kırıklarında ruhlarımız yaralarımızdan sızıyordu, göremedik biz. Onlarca mektup yazıyorduk akşam güneşine, sabahın seherine kadar tüm umutsuzluklar sözcüklerimizi avlıyordu.. Geriye gönderilmeyen ağıtlar, tutulmayan eller, dokunulmayan acılar kalıyordu, alev alev yanıyorduk soğuktan!

  Dişleri dökülmüş şiirlerimiz, kırılgandı hep kemikleri erimiş sevgilerimiz, kanser oldu geleceğimiz, yatalak iki sevdalıydık; ancak bir yatağın uykusunda ellerimiz temas edebiliyordu birbirlerine. 

  Sözleri unutulmuş düşlerimiz, savurgandı hep kavgalarımız, harcadık kolayca heveslerimizi paramparça hatıralarda bir araya geldi tüm geçmişimiz. Her seferinde bizi aklamak için bir sonraki hatanın aşk sanılmasına dek!

  Binlerce kez aynı güneşi gördük de biz, bir kez dahi aynı karanlığın içinde aydınlatamadık içimizdeki hesaplaşmaları. O ne zaman sabaha uzansa eliyle, benim kollarım tutulmuş; o ne zaman akşama uyusa, benim ruhum kendi yalnızlığına tutulmuş. Asla kavuşmayacağını çok iyi bilen iyi eski sevdalı güvercin tutuyorduk avuçlarımızda, hangi göze aşkla değse çocukluk sancılarımız tüm mektupları kendimize adresliyorduk.. Kendimizle kavuşuyorduk başkalarının hayallerinde, o yüzden korkuyorduk derhal, o yüzden kaçıp gidiyordu aşkla koşuşturan tüm kuşlar bu yaşlı ağaçlardan, o yüzden bitiriyordu içimdeki sesleri gözlerindeki şimşeklerin kargaşası. O yüzdeydi benim gözlerim, o yüzüne bakılmayacak bir hevesin kucağında kendini yaşlandırıyordu. O yüze sarıldım geceleri ben, onun yüzünden ayrılan binlerce parçaymışım halbuki. Benim yüzümden olanların, benimle döküldüğü kumsallardı bir sonraki aşkın bana koşarak geldiği. Derdime çare sandıklarım olsa olsa sonbahar fırtınaları oluyordu, yeniden kurmam için yıkılması gerekiyordu kumdan kaleleri aşklarımın her seferinde.

  Kendi düşlerinden başka hiçbir haberi almayan yalnızlık şehirlerinde yaşıyorduk biz. Onun yazdıklarında benden hiçbir iz yoktu; benim anlattıklarımın onunla alakası yok, ancak kendimizi kandırabiliyorduk belki de bir gün kandırılabiliriz eş zamanlı olarak diye.. Olmuyordu haliyle. Ağlıyordu doğallığı yapay gecelerin, gülüyorduk bu doğallığı keşfettiğimizi düşündüğümüz her seferinde başımızdan geçen yüz binlerce trajediye. Ulvi yanlarına tutunduğumuz yalanların içinde, ne kadar ulvi cinler peydahlanıyordu bizi aldatmak üzere ve göremiyorduk hiçbir seferinde. Yoldan çıktığımız ilk anda, aşk inançlarından aforoz ediliyorduk, yalnızlığın ustalarıydık biz, tövbe ettiğimiz günden beri kendimizle ancak yetinebiliyorduk.

  Tutturduk bir aşk diye, kendimizi kaçırdık akıldan ziyade. Tutturduk bir heves niyetine, kırgınlıklarımız herkese hediye. Ağlıyoruz yok yere, gülünecek hallerimizde. Dünyanın bile bir tane sarılıp uyuduğu atmosferi, biz kendimize aşksız karanlık evrenler peydahladık durduk yere! Bitmedi sonsuzluğu yalnızlığın, belirli bir süreyle emanet bedende. Gönül yaralarını saramadığımız sürece, ancak yara bantları oluyorduk birbirimize! Geçici bir süre, kesiliyordu acılarımızın akışı, ta ki bir başka zamanın akışı söküp götüresiye. 

  Bildiklerimizi kabullenemediğimiz her hülyalı gecede, bilmediklerimizi birbirimize masal eylediğimiz bu sahte aşk mektuplarında kavuşuyorduk ancak be ancak kendimize. Gerisi tamamen aynılığın birbirini destekliği basit bir hikaye. Yaşanıyor aynı şekilde, her seferinde.

  Kağıt kesiği kadar aşk denilen, ne zaman aşkın en saf halini yazmaya kalksak iki salak bir araya gelip aniden. Ağıt çığlığı bu sevda denilen, ne zaman ölümün eşiğine değse içimizdeki her bir ölen bağırıyoruz duyulmayacak yerlerden! Görmeden, dokunmadan, koklamadan, yaşamadan, ancak zamandan çalan bir mektup kaderimiz; yazarken kendimizi feda ettiğimiz. Biz de herkes gibi kavuşulmaz aşk duvarlarında bir diğer fedaiyiz. 

Meo - 2016
MeoEdebiyat Denemeler Blog
'Mehmet Şentürk