Nasıl yazılır? Ne yazılır? Kime yazılır yahu? Neden yazılır veya? Soruların sorunlara dönüştüğü bir kilitlenme halindeyiz zaman zaman. Peki bunun büyüsü nedir? Nedir ilham ismini verip beyaz toz bulutlarına bürüdüğümüz o kelimelerin çağladığı edebi şelaleleri yaratmak için gereken tam formül? Bence.. [Bencesi makalemizde, iyi okumalar]

Yaşamlarımız kendimizin oluşturduğu insan duvarları, bilgi dağları, inanç kuyuları ile çevrili küçük hapishanelerdir. Kendi sınırlarımız var, kendimize varlıklarını inandırıp birçok eylemden hatta yaşamın ta kendisinden kaçındığımız. [Konuyla ilgili deneme bağlantıladır, iyi okumalar.]

Geçmişe dair silik bir gölge gibi eski varlığımız, kesin olan bir geleceğe rağmen daha adımlarımızdan korkuyoruz. Adım attıkça yoruluyoruz, varmaktan değil gelmiş olmaktan tüm şikayetimiz. İlerlemeye hayran, geride kalmaya mahkum olan kader elçileriyiz. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

En büyük kütüphane nedir? Neresidir? Nerede bulabiliriz yaşamın en güzel ayrıntılarını..? Tüm bu soru(n)ların cevabı gayet basittir; en büüyk kütüphane meraktır! [Konuyla ilgili bir deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Sizler ve bizlerin kavga ettiği, ikimizin de suçlu olduğu kötü durumlarda Onların hep suçun kaynağı olduğu özgür bir bölünme sosyolojisiydi bizim memleketimiz. [Türk İnsanının En Büyük Sorunu isimli bir Ekşi Sözlük başlığından esinlenerek yazdığım deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Edebiyat yalnızlıktan doğduğunda çok daha kalabalık hale geliyor duygularla, duyulmayan ve özlem duyulanlarla. Yalnızlık bir edebiyat haline gelerek değerleniyor ama zorlaşıyor yaşama tekrar ayak uydurabilmek. [Konuyla ilgili deneme bağlantılar, iyi okumalar]

Yaşam dediğimiz ve içine kattığımız tüm olgular bir kuş uçuşu mesafede bizim için. Tam anlamıyla göçüyoruz yaşamdan bittiğinde, o nedenle bir kuş kadar uçağanız.. (Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, iyi okumalar. Yorum, beğeni ve paylaşımlarınız çok değerlidir. Lütfen bizimle paylaşın.)

Karanlıktan korkmuyoruz biz, karanlığın arkadasında açıklayamayacağımız boş inanışlarımızdan, kendi huzursuzluğumuzdan korkuyoruz. O yüzden karanlığın ardındakiler yönetiyor sanıyoruz bizi, oysa karanlığın ardını da biz bizler çiziyoruz. Zihnimizle.. [Konuyla ilgili bir deneme linktedir, iyi okumalar.]