MeoDeneme - Öfkenin Gücü

  Kararsız ruhlar olarak yaşamdaki bu geçici varlığımızın, bencilliğimizin yüzüne tokat vurduğu ölüme dair cevaplara rağmen bizi hayatta tutan tek bir şey var: öfke! Birçok beşeri sistemimizin bize sattığı o umut, mutluluk, hayaller, inançlar gibi tonla zırvaya rağmen tek ama tek bir keskin kan bağımız var hislerimizle, öfkelenerek.

  Örneğin, dinlerimiz var başka insanlara öfkelenip onların yanmasını istediğimiz cehennemlere dua ediyoruz; şeytan diye bir olgu var edip tüm inanç zengini sistemlerimize rağmen içimizdeki öfkeyi dilediğimizce kusuyoruz. Örneğin, aşklarımız var başka insanlardan yediğimiz sosyal-yaşamsal tokların acısını bir başka insanın köleliğinden çıkarıyoruz. Örneğin, merhabalarımız var birbirimizi hırsla, tutkuyla, yalanla bıçaklıyoruz. Öfkemizi kusabileceğimiz binlerce müzik, film, resim ve eserlerimiz var.. Hepsinde kendimizi başkalarına yansıtabiliyoruz.

  Sakinleştikçe ölüyor; öfkelendikçe yaşıyoruz, yaşayabiliyoruz.

  Yaşlandıkça ölümü görüyor, öfkelendikçe yaşlanmaya direndiğimizi sanıyoruz. 

  Tansiyonumuzun yükselmesini seviyoruz, türlü türlü pislikten tıkalı kalbimizi anca derin öfkelerle yaşamda tutuyoruz. Ne zaman vahşileşmeye vakit bulacak kadar bir araya gelsek yağmalıyoruz, kanatıyoruz, öldürüyoruz ve rahatlıyoruz! Bir sonraki öfke patlamasına kadar içimizde biyolojik bombalar biriktiriyoruz. Hepimiz kötüyüz, bunu çok iyi biliyoruz ancak iyilik taklidi yapmanın dayanılmaz huzurunu her cümlede buluyoruz. Yüzleşemediğimiz bu yabancı alter-egolarımızda kendimizi hem buluyor hem de bir güzel kaybediyoruz. Sonra da gün biterken öfkemize yenik uykusuzluklara gömülüyoruz. Birbirimizi sevmeyi bu kadar çok özlerken, birbirimizi öldürmekten bir o kadar keyif alıyoruz. Saçma bir anlam, sınır, hudut, inanç, fikir, avuntu bulup herkesi karşımıza alıp aptalca bir Don Kişot savaşına girişiyoruz. Sebebi ise öfkeliyiz..

  İstemediğimiz bir yaşama, istemediğimiz bir dönemde, istemeyeceğiz kadar kısa süreliğine, istemeyi bile düşünmediğimiz bir kölelikte, istediğimiz kurgusal vahşetten yoksun bir şekilde yaşadığımız için çok öfkeliyiz. Bunu bir türlü kabul edemiyoruz, sakinleşemiyoruz.

Meo - 2016
MeoEdebiyat Denemeler Blog
Yazar: Mehmet Şentürk