MeoDeneme - Silik Bir Geçmiş

  Geçmişe dair silik bir gölge gibi eski varlığımız, kesin olan bir geleceğe rağmen daha adımlarımızdan korkuyoruz. Adım attıkça yoruluyoruz, varmaktan değil gelmiş olmaktan tüm şikayetimiz. İlerlemeye hayran, geride kalmaya mahkum olan kader elçileriyiz. Bir fırtınaya doğru yürüdüğümüzü biliyoruz, arkamızda bıraktığım kendi depremlerimizden, aklımızdaki hortumlardan habersiz gibiyiz.. 

  Kör bir geleceğe sahip olmanın heyecanına yenik, aleni geçmişleri silip silip yeniden yazmanın aymazlığında geziniyoruz. Ne kadar da hoşumuza gidiyor her anlattığımızda son anlatışımızı hatırladığım bu kendimize dair yanlış masallar! Ne kadar da yalan söylemesi sıradanlaştırıp, tüm dünyayı yalanların çöplüğüne dönmüş sanrılarla kontrol etmeye çalışıyoruz! Utanmadan.

  Silik bir geçmişteki birkaç noktayız biz. Silik bir tabloda değerli olduğumuzu farz ediyoruz. Silik bir şiirin hiç hatırlanmayan ama en vurucu dizesiyiz. Bu silik melodideki tek anlamlı uyak olduğumuzu fark ediyoruz. Seviniyoruz yok yere, çünkü her olasılıksız gelecekte üzülmeye bahane bulmak istiyoruz. 

  Yaşamayı çok sevdiğimizi biliyorken, tekrarlarda boğulmaktan kaçınmıyoruz. 

  Ölmekten bu kadar nefret ederken, onu beklemekten hiç çekinmiyoruz.

  Sevmekten bu kadar haz duyarken, hazlarımızı nefretle biten aşklarda gömülü yaşamaya adıyoruz.

  Acınacak haldeyiz ama, kader diye bir safsata üretip tüm var oluşumuzun yükünü bizi var ettiğini sandığımız yokluklara atfediyoruz. Her konuda olduğu gibi, yenilgide bile Tanrıları suçluyoruz, ister istemez. İşte bu yüzden tüm kurallarımız silik, dilediğimiz an üzerine yenisini yazabiliyoruz. İşte bu yüzden tüm hikayelerimiz muallak, dilediğimiz zaman ezip geçiyor ve başkasına dönüşüyoruz. Nedeni bu olsa gerek, yeniye uyum sağlamak için çabalamadığımız her an devamlı değişen bu salak dünyada yalnızca bizim eski zamanlarımızın (üç günlük) en güzellerini olduğundan emin olarak yaşıyoruz. Tüm nesiller olarak yenilerden nefret ediyor, onları bize benzetmek için bizi berbat eden büyüklerimizin yaptığı tüm hataları üşenmeden geleceğimiz üzerinde yapıyoruz. Kendi başarısızlıklarımız ve cehaletimizi sonraki akil nesillere ulvi varlıklar olarak satmaya çalışıyoruz. Öfkeleniyoruz hatta inanılmayan tüm saçmalıklarımıza.. Öfkeleniyoruz, bizi bizden çok daha insancıl şekilde okuyabilen çocuklarımıza. Lanet okuyoruz hatta, daha güzele gitmesi gerekirken kendi içine çöken yarınlarımıza. Ne acı!

  Silip atamıyoruz, silik kalıyoruz, silkenemiyoruz, sonra sinirleniyoruz, sinci yaradılışımızla! Saçma.

Meo - 2016
MeoEdebiyat Denemeler Blogu
'Mehmet Şentürk