Anlamlandırabilmek bağlamında bir lanetle doğuyoruz. Anlamsızlığımıza binlerce renk katıyor, bu düşünsel kargaşadan şahane desenler çıkarmayı öğreniyoruz. Saçmalıkların doğasındaki tutarlıkta kendimizi kocaman mantıklı yaklaşımlar bularak yaşamı anlamlandırabilişimizin gücüyle keyif sürüyoruz. Desenlerimiz bizi hayata bağlayan.. [Denemenin devamı bağlantıdadır, keyifli okumalar.]

Parmak uçlarından kelebeklerin uçtuğu gördüm.. Bahar saçılıyordu sağa sola. Henüz çocuktu düşleri, hisleri emekliyordu kumlarında yaşamın birbirine geçmiş akan zamanın aşklar parkında. Bir tanesi tutacak gibi oldum kelebeklerinin, kanatlarında keskin korkular, kan akıtacak öfkeler ve renkleri karışık hüzünler vardı. Dokunamadım. [Kısa bir deneme bağlantıdadır, keyifli okumalar.]

Yetmez.. Her zaman az gelir zamanında fazlalığını omuzlarımızdan silkelediklediğimiz sözler. Yetmez.. Her zaman geç kalır yarınlara atfettiğimiz binlerce düşler. Bitmez.. Yaşam asla tam olması gereken zamanda seni olduğun yerde bırakıp yoluna devam etmez. [Denemenin devamı bağlantıdadır. Keyifli okumalar.]

Hayalleri bu kadar renkli olan insanların medeniyetlerinin neden günümüzde bu kadar renksizleştiğini merak ettiniz mi hiç? Etmediniz sanırım. Etmeyeceksiniz de, çünkü sizler de gökkuşağı düşleyip, çamurda yüzen asalakların oluşturduğu medeniyetin bir diğer üyesisiniz. [Konuyla ilgili denemenin devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.]

Kelimeler şehrinde doğmuşuz, yıllardan üç nokta. Her yeni gün bir cümle olmuşuz, basitliği üzerinde yığınlarda tekrara boğulmuşuz. Sayfalarımız tükenmeyecek zannından, yeniden yazmaya kalkmışız her birini en azından. Bir gün şiire uyanmış, bir gece öykülerle titremişiz. [Kelimeler konulu kısa bir deneme bağlantıdadır. Keyifli okumalar.]

Bir şeyleri yeniden bulabildiğim bir yerdeyim, uykumu henüz keşfetmiş gibi esnemelerim. Bir şeyleri ardımda bırakmış, bazı şeyleri ardında bırakmak isteyen yağmur damlalarının bozduğu bulutların ardında gizlenmiş yıldızlar gibiyim. İlk veya son kez göründüğümden ibaretim.. Bazı yaşamlara merhaba, bazılarına elveda gibiyim! [Aşk, özlem, yaşam ve insan konulu kısa bir denemem bağlantıdadır. Keyifli okumalar.]

Yastıklara uykusuzluğun kucağında getirildiğinde akıllarımız, işte o zaman başlıyor beynimizde bitmeyen yastık savaşları. Birbirine çarpıyor en narin sırlarımızın, paramparça oluyor düşlerimiz, üzüntülerimiz ve hayallerimiz. [Deneme yazımızın devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

Ne kadar gelişmiş, modern bir yalnızlıktı bu yeni peydahlanmış yaşam; aşkla vahşiliklere kaçmayı istiyordu insan. Ne kadar da resmi bir merhaba gelişi sevdanın, bir n'aber içtenliğini arıyordu çocuklar. Vahşi doğaya ait olduğumuzu anımsatıyordu her gün çocukluğumuz, büyüdükçe özleyişimiz hep bundan.. [Deneme yazısının devamı bağlantıdadır, iyi okumalar.]