Garipçe bir his, onu özümsemek. Tekrar etmek onu uzak diyarlarda duyulan her kuş sesinde, gülümsemesinde tamamen bir yabancının, sıcaklığını hissetmek. Mutlu olduğunu-en azından-varsayabilmek. Farz edebilmek, özlemek onu farzı misalin ötesi, gerçeğin ta kendisi. Bulunmasına an kala elden kaçan fırsat gibi. Tuttuğunda düşüverecek bir taç yaprak, bir kırılgan çiğ titrekliği gibi.. (Deneme yazımızın devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Yaşam bizlerin renklere olan tepkilerinden beslenen devasa bir tablo gibi. Her seferinde yeniden çiziyoruz aklımıza görebildiğimiz veya tanımlayabildiğimiz tüm renkleri. Benliğimizi üreten şey ise tüm bu renklerin bir araya geldiği o ahenk.. (Yazımızın devamı için tıklayın!)

Çok kaba insanlar tanıdım, çok da kaba sabayımdır; ama bazen sivri dilli nezaketin en büyük hakaretleri kötücül yüreklerde taşıdığına çok ama çok şahit oldum. Bu deneme yazımız da bu konuda olacak. (Yazımızda devamı içi başlığa tıklayın)

Unutulacak her şey, soğuyacak yine alev ateş magmalar. Soğurulacak her şey, kavrulacak yine insanlığın kollektif ruhu. Yaşanacak yeniler, unuttuğumuz günlere inat avunduğumuz geceler yeniden gelecek. Aynı döngüye farklı şekillerde girmeye biz yine devam edeceğiz. Peki ya 2020 yılı bizlere neler getirdi? Hemen kısacık bir denemeyle özetleyelim. (Yazımızda devamı içi başlığa tıklayın)

Doğduğumuz zamanların biyolojik kavgalarıyla büyümek; bazen bir lokma için verdiğimiz o savaşların ileride büyüyen özlemlere dönüşüp bizleri yaşamın başka kıyılarına atmasını kurak gözlerimizde ağlayarak izledik.. Kardeşlik biyolojik miydi? Hep sorguladık, cevapsızlık dahilinde! (Yazımızın devamı makalemizde..)

Unuttuğun zaman kelimlerimin başladığı o durgun denizlerle, cümlelerimin bittiği o engin çölleri; beni hatırla. Kurguladığın o yazarı, kurgulanmış o yalanları ve gelecek kaygılarına bulanmış gencecik çocukları düşün. Hatırla yalnızlığa gömülmüş gecelerin sessizliğine tokat gibi şiirlerimi, yalın yalın yola döktüğüm tüm ümitlerimi topla kırıntılarla kaybolmazsın belki bensiz yollarda. O yüzden ne zaman yaşamın insanlıktan çıkmış olgunluğunu görürsen gözlerinde kırmızı damarları parçalayan yaşlarla, son çaren: beni hatırla! (Deneme yazımızın devamı yazımızda. Keyifli okumalar.)

Cidden vazgeçtim, Sagopa dediyse. Sizden olmayacak kardeşim. İnsan olmak kadar doğal ve doğuştan gelenlerin başarısızlık abidesi gibisiniz! Olmuyor işte sizden kabul edin kardeşim. Yapamıyorsunuz insan gibimsiliğinin o idareciliğini bile. Sizden bi' halt olmaz! Kabul edin lan! (Sert bir deneme yazısı. Yanında Sagopa'dan Vazgeçtim İnan eseri. Hem okuyun hem dinleyin, aman ha sakın anlamayın! Bi' bok olmaz sizden!)

Sonbaharın en güzel manzarası pastel tonlarındaki durgunluk olsa gerek. Yaşamın bahar heyecanı ardından, yılların gençlik aşısı yaz koşturmalarından, kalp çırpıntılarından sonra hızla yeni olgunlaşma dönemlerine girildiği bu mevsimde şöyle durup kendin için yarattığın bu mat renkli manzaraya bakmanız büyük gereksinim.. (Kısa bir deneme yazımızın devamı için bağlantıya tıklayın. Keyifli okumalar.)