Unutulacak her şey, soğuyacak yine alev ateş magmalar. Soğurulacak her şey, kavrulacak yine insanlığın kollektif ruhu. Yaşanacak yeniler, unuttuğumuz günlere inat avunduğumuz geceler yeniden gelecek. Aynı döngüye farklı şekillerde girmeye biz yine devam edeceğiz. Peki ya 2020 yılı bizlere neler getirdi? Hemen kısacık bir denemeyle özetleyelim. (Yazımızda devamı içi başlığa tıklayın)

Doğduğumuz zamanların biyolojik kavgalarıyla büyümek; bazen bir lokma için verdiğimiz o savaşların ileride büyüyen özlemlere dönüşüp bizleri yaşamın başka kıyılarına atmasını kurak gözlerimizde ağlayarak izledik.. Kardeşlik biyolojik miydi? Hep sorguladık, cevapsızlık dahilinde! (Yazımızın devamı makalemizde..)

Unuttuğun zaman kelimlerimin başladığı o durgun denizlerle, cümlelerimin bittiği o engin çölleri; beni hatırla. Kurguladığın o yazarı, kurgulanmış o yalanları ve gelecek kaygılarına bulanmış gencecik çocukları düşün. Hatırla yalnızlığa gömülmüş gecelerin sessizliğine tokat gibi şiirlerimi, yalın yalın yola döktüğüm tüm ümitlerimi topla kırıntılarla kaybolmazsın belki bensiz yollarda. O yüzden ne zaman yaşamın insanlıktan çıkmış olgunluğunu görürsen gözlerinde kırmızı damarları parçalayan yaşlarla, son çaren: beni hatırla! (Deneme yazımızın devamı yazımızda. Keyifli okumalar.)

Cidden vazgeçtim, Sagopa dediyse. Sizden olmayacak kardeşim. İnsan olmak kadar doğal ve doğuştan gelenlerin başarısızlık abidesi gibisiniz! Olmuyor işte sizden kabul edin kardeşim. Yapamıyorsunuz insan gibimsiliğinin o idareciliğini bile. Sizden bi' halt olmaz! Kabul edin lan! (Sert bir deneme yazısı. Yanında Sagopa'dan Vazgeçtim İnan eseri. Hem okuyun hem dinleyin, aman ha sakın anlamayın! Bi' bok olmaz sizden!)

Sonbaharın en güzel manzarası pastel tonlarındaki durgunluk olsa gerek. Yaşamın bahar heyecanı ardından, yılların gençlik aşısı yaz koşturmalarından, kalp çırpıntılarından sonra hızla yeni olgunlaşma dönemlerine girildiği bu mevsimde şöyle durup kendin için yarattığın bu mat renkli manzaraya bakmanız büyük gereksinim.. (Kısa bir deneme yazımızın devamı için bağlantıya tıklayın. Keyifli okumalar.) 

Yorgunsunuz biliyorum, bir adım atmaya bile takatınız yok, bi' merhaba bile bazen fazla geliyor yaşamın kalabalığındaki o size yansıyan boşluklarında insanların. Tanışmaktan, tartışmaktan, ha keza taşımaktan yorgunsunuz insanların gereksiz yüklerini.. Çok da iyi anlıyorum sizi; ama! (Size, bize ve bana ait kısa bir deneme yazımızda. Mutlaka okuyun.)

Ömrü boyunca güneşin varlığı ve gücünün bu topraklar üzerindeki temsilcisi olan bir adam olduğunuzu düşünün! En çok ihtiyaç duyduğunuz o bitkilerin yeşerdiği, tarlaların yağmur mevsimi sonrası güneşe aç olduğu bir dönemde, kapınızda tüm coğrafyanın kalburüstü adamları beklerken gariptir ama günlerce güneşin tutulması güzel bir haber olmasa sizin için... (Yaşama ve insana dair kısa bir deneme yazısı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Yüzyılların en sevgili klişesiydi "kalabalıklar içinde yalnız olmak", biraz olsun yalnız kalmak, kalabalığımızı ve sosyal kuramcılığımızı reddedercesine övünmek yalnızlığımızın o eşsizliğiyle! Halbuki hiçbirimiz eşsiz değildik, eşsiz zannetmek dışından birbirinden bağımsız görünen ortak mitoslarımızı.. [Kısa bir deneme yazısı ektedir, keyifli okumalar.]