Aşıklar yüzyıllardır bu toprakların ruhundan demlenmiş en leziz susuşlar, en garip çığlıklar, en naif derlemelerdir. Anadolu coğrafyasının bir baştan öteki başa tüm dağını tepesini, tüm hırsını inancını, tüm yaşantısını ve sevdasını tek tek, tane tane iliştirmişlerdir sazlarının tellerine. Bizlere de saygı duymak, onların da çığlıklarını net bir şekilde anlamak kalıyor.. (Kısa bir deneme yazımız bağlantıdadır. Başlık veya bağlantıya tıklayarak açabilirsiniz.)

Genelde zaman uçar gider, çokşun nehirler gibi bizi bir girdap köşesine sıkıştırır koşar gider. Bu kez öyle olmadı gülüm, bu kez bu hain ölüm bize zamanı da çiğneyip geçmeyi öğretti galiba. Dediler ki yıldönümümüymüş şehadetinin komutanım, abim, kardeşim, her şeyim; dedik ki kaç sene oldu acaba? Meğer daha üç yüz ile altmış beşi anca devirmişiz... Uzun bir yıl oldu sensiz amma bir hiz sensiz kalmadık iyi bilesin. (Yazının devamı için başlığa tıklayabilirsiniz.)

Garipçe bir his, onu özümsemek. Tekrar etmek onu uzak diyarlarda duyulan her kuş sesinde, gülümsemesinde tamamen bir yabancının, sıcaklığını hissetmek. Mutlu olduğunu-en azından-varsayabilmek. Farz edebilmek, özlemek onu farzı misalin ötesi, gerçeğin ta kendisi. Bulunmasına an kala elden kaçan fırsat gibi. Tuttuğunda düşüverecek bir taç yaprak, bir kırılgan çiğ titrekliği gibi.. (Deneme yazımızın devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Yaşam bizlerin renklere olan tepkilerinden beslenen devasa bir tablo gibi. Her seferinde yeniden çiziyoruz aklımıza görebildiğimiz veya tanımlayabildiğimiz tüm renkleri. Benliğimizi üreten şey ise tüm bu renklerin bir araya geldiği o ahenk.. (Yazımızın devamı için tıklayın!)

Çok kaba insanlar tanıdım, çok da kaba sabayımdır; ama bazen sivri dilli nezaketin en büyük hakaretleri kötücül yüreklerde taşıdığına çok ama çok şahit oldum. Bu deneme yazımız da bu konuda olacak. (Yazımızda devamı içi başlığa tıklayın)

Unutulacak her şey, soğuyacak yine alev ateş magmalar. Soğurulacak her şey, kavrulacak yine insanlığın kollektif ruhu. Yaşanacak yeniler, unuttuğumuz günlere inat avunduğumuz geceler yeniden gelecek. Aynı döngüye farklı şekillerde girmeye biz yine devam edeceğiz. Peki ya 2020 yılı bizlere neler getirdi? Hemen kısacık bir denemeyle özetleyelim. (Yazımızda devamı içi başlığa tıklayın)

Doğduğumuz zamanların biyolojik kavgalarıyla büyümek; bazen bir lokma için verdiğimiz o savaşların ileride büyüyen özlemlere dönüşüp bizleri yaşamın başka kıyılarına atmasını kurak gözlerimizde ağlayarak izledik.. Kardeşlik biyolojik miydi? Hep sorguladık, cevapsızlık dahilinde! (Yazımızın devamı makalemizde..)

Unuttuğun zaman kelimlerimin başladığı o durgun denizlerle, cümlelerimin bittiği o engin çölleri; beni hatırla. Kurguladığın o yazarı, kurgulanmış o yalanları ve gelecek kaygılarına bulanmış gencecik çocukları düşün. Hatırla yalnızlığa gömülmüş gecelerin sessizliğine tokat gibi şiirlerimi, yalın yalın yola döktüğüm tüm ümitlerimi topla kırıntılarla kaybolmazsın belki bensiz yollarda. O yüzden ne zaman yaşamın insanlıktan çıkmış olgunluğunu görürsen gözlerinde kırmızı damarları parçalayan yaşlarla, son çaren: beni hatırla! (Deneme yazımızın devamı yazımızda. Keyifli okumalar.)