Ne kadar çok seviyoruz gülleri.. Ne kadar güzel ifade şekillerimiz sevda diye dillendiren kavga-dövüş hezeyanları. Kan gülleri tutuyorum sımsıkı sevda niyetine, kanıyoruz sırayla. En idealinde bile.. İdeal olmadığımızı bile bile! (Sevgi ve insanlar konulu denememiz bağlantıdadır, iyi okumalar.)

Ruhumu kör eden bir vahşi güneşe tapma ayini senin varlığın.. Çevrende döndükçe arınıyorum, günahlarımdan. Yalvarıyorum tüm varlığımı bana bahşeden adına ve boğuluyorum yaşamanın anlamsızlığı ortasında. Sen-ateşim-benim en büyük keşfimsin, en büyük gücüm, en büyük tehdidim, en büyük korkum ve hayranlığım. Sen ateşten gömleksin, bir kez giyip hiç çıkaramadığım kızıl bir cennet giysisi niyetine. [Aşk ve özlem konulu kısa bir deneme bağlantıdadır. Açmak için tıklayın. Keyifli okumalar.]

Hayalleri bu kadar renkli olan insanların medeniyetlerinin neden günümüzde bu kadar renksizleştiğini merak ettiniz mi hiç? Etmediniz sanırım. Etmeyeceksiniz de, çünkü sizler de gökkuşağı düşleyip, çamurda yüzen asalakların oluşturduğu medeniyetin bir diğer üyesisiniz. [Konuyla ilgili denemenin devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.]

Ruhun bahçesinde, aklın topraklarının her bir zerresinde, birer tohum düşünceler. Yaşamda geçen her ve umut sağanakları bekleyen çiçekler haline gelmiş düşlerimiz, yeşeriyoruz kendi içimizde-ne zaman sulansak yeterince. Ruhumuza düşler ekip, hayallerinin kırıklıklarını hasat ediyoruz bir kış daha yalnızlıkla mücadele edebilmek adına biriktiriyoruz tüm deneyimlerimizi. [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

Medeniyetin asırlar önce öldüğü bu karanlık topraklarda ölü doğuyoruz hepimiz. Yaşadığımızı anlamakla değil ispatlamakla geçiyor ömrümüz. En sonunda vazgeçiyoruz ve yarım kalmış bir hayatın hüznüyle nefeslerimiz sona eriyor. Her seferinde anlamsız bir şekilde.. Bu topraklara ölü doğuyoruz, hepimize yaşamı renklendirme şansı veriliyor oysa ki. Bazılarımız devrim yapıyor bazılarımız ancak tekrar ediyoruz. [Deneme yazısının devamı bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Gıcırtılı bir kalemin nazlı bir kağıt üzerine, isteksiz özlem cümleleri yazdığı o ruh haliydik o ve ben. O bunları okuyor, ben bunları yazıyordum hep.. O bunları hak etmiyor, ben hep varsayıyordum sadece. O'na dair bende kalanları tekrar etmekten başka bir şey değildi bu özlem, yüz yıllar süren. Karıştırdığım çöplüklerin daha da çürüyen eski metan gazlarının patlamasıydı gönlüme, aklıma, gözlerime düşen. [Konuyla ilgili bir deneme bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Kediler kadar özgürüz sanıyoruz yaşamda, kediler kadar hapsolmuşken sevilmeye dair evcil tutkularımıza; bitmiyorlar narinliğimiz kırılganlığımız, öte yandan ne kadar sevilirsek sevilelim hala kanatabiliyor sevdiklerimizi öfkeyle parıldayan tırnaklarımız.. Yaşamımız ve kedilerimiz ne kadar da benzer. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, başlığa ve resme tıklayarak açabilirsiniz. İyi okumalar.]

Geçmişe dair silik bir gölge gibi eski varlığımız, kesin olan bir geleceğe rağmen daha adımlarımızdan korkuyoruz. Adım attıkça yoruluyoruz, varmaktan değil gelmiş olmaktan tüm şikayetimiz. İlerlemeye hayran, geride kalmaya mahkum olan kader elçileriyiz. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]