Ruhun bahçesinde, aklın topraklarının her bir zerresinde, birer tohum düşünceler. Yaşamda geçen her ve umut sağanakları bekleyen çiçekler haline gelmiş düşlerimiz, yeşeriyoruz kendi içimizde-ne zaman sulansak yeterince. Ruhumuza düşler ekip, hayallerinin kırıklıklarını hasat ediyoruz bir kış daha yalnızlıkla mücadele edebilmek adına biriktiriyoruz tüm deneyimlerimizi. [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

Herkes yaşamaya çalışıyor, yaşayabilsek yeter-yeterince. Herkes zeki doğmuyor, akıllı olsak yeter-yeterince. Yaşam herkese adil değil, eşitlesek durumlarımızı yeter belki de. Anlamıyor zaten kimse kimseyi, biz anlayabilsek başkalarını o bile yeter. Yaşamıyor zaten herkes rüyalarını, kurabilsek yeter doğru ve gerçek yaşamları. Kimseye yetmiyor ki verilen, teşekkür etsek biraz bir ilahi düzene yenileri hep geliyor yeterince.. [Konuyla ilgili kısa bir deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Medeniyetin asırlar önce öldüğü bu karanlık topraklarda ölü doğuyoruz hepimiz. Yaşadığımızı anlamakla değil ispatlamakla geçiyor ömrümüz. En sonunda vazgeçiyoruz ve yarım kalmış bir hayatın hüznüyle nefeslerimiz sona eriyor. Her seferinde anlamsız bir şekilde.. Bu topraklara ölü doğuyoruz, hepimize yaşamı renklendirme şansı veriliyor oysa ki. Bazılarımız devrim yapıyor bazılarımız ancak tekrar ediyoruz. [Deneme yazısının devamı bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Birçoklarımız için kitaplar tutku, birikim, yığılım, yaşamın en güzel parçası. Aklımızda birikip şekillenen cümlelerden sonra kitaplıkta birikip süslenenler grubunda. Kimileri için ise kitaplar tamamen düşlerden, hayallerden, yokluktan, yoksulluktan ibaret. O yüzden kitaplığınız olmasın, kitap hediye ettiğiniz çocuklar olsun. O yüzden kitaplar satılmasın hediye edilsin. Dünyanın cehaletini parayla satarak aydınlığa çıkaracak insanlara inat kitaplar metalaştırılıp insanların kitaplıklarında rezil edilmesin! [Kitaplarla ilgili kısa bir deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Ne kadar gelişmiş, modern bir yalnızlıktı bu yeni peydahlanmış yaşam; aşkla vahşiliklere kaçmayı istiyordu insan. Ne kadar da resmi bir merhaba gelişi sevdanın, bir n'aber içtenliğini arıyordu çocuklar. Vahşi doğaya ait olduğumuzu anımsatıyordu her gün çocukluğumuz, büyüdükçe özleyişimiz hep bundan.. [Deneme yazısının devamı bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Aşkın özgürlüğü ruhlarımızı bedenimizde örtülü tutkuların hapsinden kurtarsın istiyoruz biz. Tüm aşkların özgür sesleri, yaşamın en uzak köşelerinden bile duyulabilsin. Kimse sağır kalmasın mutluluğa diliyoruz, en çok da biz, kendimiz. Her şeyin en iyisini bulabildiğimiz anda tamamen özgürleşen bir yapıya bürüyor aşklarımız bizleri. Çok fazla özgür kalıp kaybolmak bile istiyoruz hatta. Peki neden? [Aşk konulu denememizin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

İnsan ruhu, varlığının asla ispatlanmayışı ile insanların inanç çerçevesinde her sosyal ortamda inşasına hızla başlanan bir olgu. Küresel insan egosunun bireysel yansımaları şeklinde boş bir levha olarak dünyaya gelen tüm zihinlere büyük bir perde niyetine çekilen ruhlarımız bizi bazen renkli ışıklar altında yaşatırken, çoğu zaman karanlığa gömüyor. [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

Gıcırtılı bir kalemin nazlı bir kağıt üzerine, isteksiz özlem cümleleri yazdığı o ruh haliydik o ve ben. O bunları okuyor, ben bunları yazıyordum hep.. O bunları hak etmiyor, ben hep varsayıyordum sadece. O'na dair bende kalanları tekrar etmekten başka bir şey değildi bu özlem, yüz yıllar süren. Karıştırdığım çöplüklerin daha da çürüyen eski metan gazlarının patlamasıydı gönlüme, aklıma, gözlerime düşen. [Konuyla ilgili bir deneme bağlantıdadır, iyi okumalar.]