Yüzyılların en sevgili klişesiydi "kalabalıklar içinde yalnız olmak", biraz olsun yalnız kalmak, kalabalığımızı ve sosyal kuramcılığımızı reddedercesine övünmek yalnızlığımızın o eşsizliğiyle! Halbuki hiçbirimiz eşsiz değildik, eşsiz zannetmek dışından birbirinden bağımsız görünen ortak mitoslarımızı.. [Kısa bir deneme yazısı ektedir, keyifli okumalar.]

Ruhsuz ve beton şehirlerin yeşilinde açmış birer yeşiliz. Yeni bir umut, yeni bir yaşam, yeni bir zaman denemesiyiz Tanrının kutsal yaşam yansımasında.. (Yaşama ve bizlere dair kısa bir deneme bağlantıdadır, keyifli okumalar.)0

Her sabah yapılan bir şeydir, uyanırsın da yaşamayı değil, düşünmeyi değil sanki lavaboyu özlemişsin gibi. Uykunun mahmurluğu yerine, yaşama uyanmanın şokunu atmak gerekir çeşmelerden süzülen gürültücü sularda. Tane tane dökülür yaşamın o kavgacı saniyeleri insanın geç kalmışlığının yüzüne. Erkan da öyle yapacaktı o sabah; hıçkırıklarına boğulup lavabonun önüne yığılmadan önce.. [Kısa ve hüzünlü bir özlem hikayesi bağlantıdadır. Hikaye tamamen gerçektir. Detayları yazımızın sonunda.]

Zaman her yönüyle tek doğrusal bir çizgi, tüm yönlere gebeyiz, tüm olasılıklara savrulgan! Yaşam her yönüyle tek bir çember, bizler hasipinin özgürlüğünde istediği voltayı atabilen eğitilmesi gereken katil beyinli köleler.. Nereye baksak değişiyor renk tonu ruhlarımızın, bazen meleklere taş çıkarırken, kolaylıkla taş kesilebiliyor gönüllerimiz, çok sevdiğimiz kadar çok katlederiz yaşamın detaylarını! Güzeline çirkinine, siyahına beyazına bakmadan..
- Meo

Yaşam dengeler bütünü, insan parçalar yap-bozu ve zaman belirsizliğin tozları evrenin her köşesinde. Geçmiş ne kadar uzaksa karanlığın bu denli hakim olduğu evrende o kadar parlak görünüyor cılız umutlar; öte yandan gelecek de bir o kadar karanlığa bürünüyor evrenin karanlık ruhuyla dolmuş insanoğlunun psikoruhsal dünyası.. [Kısa bir deneme yazısı bağlantıda. Keyifli okumalar.]

Hepimiz sembolik ve fiziksel bir yürüyüşün içerisindeyiz yaşam denilen ilerleyişin zaman-mekan döngüsünde. Öyle ki yürümeyi öğrenesiye kadar çoğunlukla ölmüş oluyoruz; düşüşlerimiz ve yeniden yerimizden doğruluşlarımız, yani yürümeyi daha az bilişimizi her kabullenişimiz bizi daha güçlü kılabiliyor ancak.. [Kısa bir deneme yazısı bağlantıda, keyifli okumalar.]

Hüzünlü bir sabah serininde doğuyoruz yaşama,
Güneşi göresiye değin hedefimizi bilmeden atıyoruz adımlarımızı.
Dehlizli bir karanlık içerisinde körlüğe alışıyor gözlerimiz,
Işığı göresiye kadar avuç avuç kazıyoruz kendi tünellerimizi. [Yaşam ve insana dair şiirimizin devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.]

Hepimizin kapana kısıldığı kaderinde, ruhunda, hislerinde, aklında ve sözlerinde birkaç kez o doğru renkteki portal açılır; atlayabiliriz daha iyi ve güzel bir yaşam için bir başka evrene, bir başka gönüle, bir başka göz bebeğine.. O portaldan geçebilenler ya kazanan ya kaybolanlar; hep o portalın ardını merak edenler, gerçekten yaşamlarında özgür olanlar!
- Meo