Evrenin büyük karmaşasının rastgeleliğine anlam aramakla geçti ömrümüz.. Rastgele bir zamanda, rastgele bir coğrafyada, yıldız tozlarının bize hediye ettiği bu dünya kavuşmasında hep düzen aramakla geçti medeniyet adı verdiğimiz merak yığınlarımız. Hiçbir zaman rastgele var-oluşumuzu kabul edemedik, rastgele fikirlerimizin içinde kurduğumuz aklın cehenneminde tutarlılık satmakla geçti bilgeliğimiz. [Evren ve yaşama dair bir deneme yazım bağlantıda, keyifli okumalar!]

İnsan yaşamı, görecelilikle evrenin ilişkisine benzer bir geçirkenlik ve güçler ayrılığını yaşamaya çok müsaittir. Özellikle insan 'öz' yaşamının yansımalarını gerçeklerine dönüştürmeye devam ettikçe dünyamızın o engin milyarlık kalabalığında binlerce farklı sosyal kurgu yaşanmakta, insanlar mutsuz ve amaçsız bir şekilde kitleler oluşturmaya devam etmektedir. [Kısa bir deneme yazısının devamı yazımızda. Keyifli okumalar.]

Yaşam dengeler bütünü, insan parçalar yap-bozu ve zaman belirsizliğin tozları evrenin her köşesinde. Geçmiş ne kadar uzaksa karanlığın bu denli hakim olduğu evrende o kadar parlak görünüyor cılız umutlar; öte yandan gelecek de bir o kadar karanlığa bürünüyor evrenin karanlık ruhuyla dolmuş insanoğlunun psikoruhsal dünyası.. [Kısa bir deneme yazısı bağlantıda. Keyifli okumalar.]

Öz ve saygı birbirinin tamamlayanı, tamlayanı ve kişinin neredeyse tamamı! Sorun şu, öz(ben) de saygı(biliş) da başkalarıyla, başkalarından, başkalaşım dahilinde kodlanmaya, vurgulanmaya, törpülenmeye, örselenmeye ve dövülüp şekillenmeye çok müsait. [Kısa bir deneme yazımı bağlantıda. Başlığa tıklayarak okuyabilirsiniz.]

Bütün ülkemiz hatta sözde modern dünyamız yansıtmacılıktan kötücül! Söylemi basit: 'O da yapmıştı, ben bi' kat fazlasını yapmaya hak kazandım..'. Beteri var, 'O da yapacak, ben önceden yaptım..'. Birkaç yüzyıl sonra insanlık daha da akılcı, inanç huzurunda ve eşitlikçi olduğunda 'yansıtmacı kötücül cahiller nesli' olarak anılacağınızdan emin olabilirsiniz. (Nedenlerini deneme yazımızda okuyabilirsiniz.)

Zaman bizimle birlikte aktığında normal algılanır, sabit kaldığımız durağanlıklarımızda hızlı algılanır ve koşturarak gittiğimiz kader basamaklarının birikimi üzerine hiç geçmemiş farz edilir. Akan şeyin sabitliği, yaşananların değişkenliğiyle her zaman insan kaderinde kavgalı olmuştur ve olmaya da devam edecek gibi görünüyor. [Kısa bir deneme yazımız makalemizde, keyifli okumalar.]

Elbette henüz Çanakkale içinde vuran olmadı sizi.. Haliyle mezara koyan da olmadı sizi, daha ölemeden bir mevzinin kanlı köşesinde.. Düşmana karşı giderken dönüp son kez annenize bakmanız da gerekmedi bir at arabasının arkasında.. Olmayacak da sanırım. Olduramazsınız da! Çanakkale, bir kez yaşanabileceklerin binlerce ölenlerinin savaşıydı. İmparatorluğun unutulmuş halkının kendini tüm dünyaya hatırlatması. Sizler unutabilirsiniz, onların (o Yiğitlerin-Anaların) asla değilsiniz umrunda. [18 Mart Çanakkale Zaferi konulu kısa bir deneme yazımız bağlantılar. Keyifli okumalar.]

Bir ağaç düşün, köklerini salıyor dağın taşın inadına, dünyanın zirvelerinde. Bir ağaç, yalnızlıkların birikip ormanlara dönemediği kırsallarda kendine mağrur bir varlık yaratıyor, diğer varlıkları gölgesinde büyütmek niyetine.. [Kısa bir deneme yazımız makalemizde, başlığa tıklayıp açabilirsiniz. Keyifli okumalar.]