Doğal olarak bizleri programlayan ülkelerimiz vardı, önce birkaç odalı, sonra birkaç bahçeli, birkaç sokak ardından, birkaç sınıf, birkaç mahalle, birkaç farklı şehir. Asla sahiplenemedik hiçbir yeri bizi biz yapan o kaldırım taşları kadar, o koşuşturup durduğumuz arsalar, okul bahçeleri kadar. Bizleri hazıra alıştıran büyük bir sevda hatasından doğup mutsuzluğun kurumuş dallarına basa basa yürürdük kendi ayakaltımızdaki çıtırtılardan korkup. [Denemenin devamı bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Birini tanıdık biz, hiç kimsenin tanımadığını zannettiğimiz. Biriyle tanıştığımıza o denli memnun olmuştuk ki, yaşam yeniden şekillenmiş anlam kazanmıştık sanki daha önce hiç kullanılmamış bir cümle gibi. Günlerce, binlerce kez söylenedurduk, dillere pelesenk, ezber olduk okunduk sözlü anlatılar gibi iki kişi arasında dilden dile, sonra ne oldu da unutulduk hiç kimse bilemedi…[Denemenin devamı bağlantıdadır. İyi okumalar.]