MUTLULUK adında iğrenç bir mutsuzluğa sahibiz bizler bu modern çağlarda. Eskiden insanların yaşayabilmeyi mutluluk olacak görecek kadar hızlı tüketildiği savaş çağlarının ardından, insan odaklı düşünsel bir toplumsal statikte mutluluk en büyük ve en güçlü kavramlardan biri halinde. [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

     Tabularımız var bizim. Acımadan tenimize batırılmış iğnelerin sayısına bağlı olarak kendimize çelikten duvarlar örüp kendimizi koruma altında hissettiğimiz.

     Tabula rasa olarak adlandırılan o boş ruhlarla geldiğimiz dünyanın bizlere hediye ettiği gönüllü bir hürce yaşamının beynimizdeki ismi olan tabularımız. [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

    KAVRAMLARIN en ağırlarından birini çekmişiz sinemize senelerce. Özlemek. Nedir diye sormadan bir sözcük ezberleyiverdik ya, kime söylesek kendince mutlu olabiliyor diye-o da isterse-sırf bir kısmı da karşılıklı geliyor diye… ‘Ben de’ dedi birkaç saniye uzakta belki de hiçbir yerinde senin zerren olmayan insanlar, özledik varsaydık peşin peş! [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]

     BENİ en çok üzen şeydir kavramlarım. Beni benden alıp başka başka manaların labirentlerine gömen, üzerime karanlık bir bencillik perdesi çekip, bilinçaltımdan kara bulutlar gönderen karmaşık tasarımlarım. Benim, seni senden alıp başka kişilere dönüştürebilecek kavramlarım var. Anlatırım.. [Denemenin devamı bağlantıda, iyi okumalar.]