Haftanın sonunun gelmesiydi biraz olsun uyku, biraz dinlenme ve biraz da müzik yeni kışın beyazının şehre serilmesiyle. Murat hiç de sevmedi bu devasa ışık çöplüğünü ama annesi vardı, geleceği vardı, umutları vardı. Çalışmalıydı hiç de gerek duymadığı bir şekilde. Yorulmak zorundaydı saatlerin tıkırtıları arasında klavye tuşlarının ve insanın yüzünü yakan o LED ekranların parlak gürültüsünde. (Kısa ve sıcacık bir kış öyküsü yazımızda. Keyifli okumalar.)

  Sana hiç masal anlatmamış olabilirler, asla sayfalarını çevirmemiş olabilir ilgili bir ebeveyn senin gözünün önünde farklı evrenlerin. Seni kimse senin istediğin gibi sevmemiş olabilir ve henüz masalları yaşamamış olabilirsin. Peki ya masalların herkes için bir kereliğine gerçek olabildiği bir dünyada yaşayan bir çocuk olsaydınız? İşte tam da bu konuyu işleyen bir kısa öykü çalışmam aşağıdadır. Üst kısımda ise 12 dakikalık bir şarkı okurken iyi gideceğini düşündüğüm türdedir. İyi okumalar, iyi dinlemeler. [Yorum, görüş, öneri ve paylaşımlarınızla destek çıkmayı unutmayınız lütfen.]