MikroÖykü - Küçük Bir Papatya

  Küçük evlerinin küçücük bahçesinde açıyordu her yıl kocaman boyları olan papatyalar. Devasa taç yaprakları ile baharlarını renklendiriyordu Can'ın. Uyandığı gibi hızla bahçeye koşup annesinin oralarda olup olmadığını kontrol etti, ortalıkta görünmüyordu kendisi. Çiçeklerinin koparılmasından nefret ederdi çünkü. Büyük bir suçlulukla ve çok sayıda olduğunu için koparılacağı fark edilmeyeceği düşüncesiyle bir adet papatya kopardı köküne yakın bir yerden. Sokağa koştu hemen sabahın henüz serin olduğu bir sahil kasabasında. Yollarda elinde çiçek koşarak giderken kendisini sorguya çekmeye kalkan amcalara hiç umursamadı bile. Sahil alanını boydan geçip kayalıklara vardığında, Can durdu aniden. Sağına soluna bakındı, bekledi. Biraz daha.. Biraz daha.. Gelen giden yoktu. Sabah koşusundan sonra sahilde yürüyüş yapan Ayşe ablası kendisini bekler halde görünce yanına gelip sordu, "Hayırdır Can, erkencisin bugün?" Soru cevaplanamayacak kadar zordu ancak sorgulama devam ediyordu, "çiçeğin de güzelmiş, benim için mi?" dedi gülerek. "Yok Ayşe abla, Ece için koparmıştım.." derken çocukluğunun tüm utangaçlığı bir araya toplanmıştı yüzünde, yanaklarında, zorla çiçeği tutabilen avuçlarında. Biraz düşünüp cevap verip vermemek arasında kalan ablası dayanamamıştı, "Ah canım benim, onlar dün gece gittiler bile çoktan" diyerek sarıldı Can'a.. O dakikaya kadar kocaman olan papatya, artık küçücüktü denize atıldığında. 

Meo - 2016
MeoEdebiyat Kısa Öykü Blog
Mikro Öyküler
'Mehmet Şentürk