MikroÖykü - İncecik Çizgiler

 Kısacık bir yoldu yaşam, uzattıkça yaşlandığımız. Acele edişlerimizin arasında hızla hatalara boğulduğumuz, ölümü kolayca bulduğumuz bahanelerimiz vardı. Bazen de incecik çizgiler.. Bu çizgilerin birine basmakla basmamak arasında bir nefeslik süre, bir ömürlü hikaye, bir umutluk adımlar vardı. Tüm bunları öğrenmek için ise Neşe'nin çok fazla zaman geçirmesi beklemeyecekti yaşamada.

 Henüz adımlarının birbirlerini izlemeyecek kadar güçsüz olduğu yıllarda, adı kadar neşeli bir bebekti kendisi. Emeklemeye başladığı günden beri asla durmadı yerinde. Hep keşfediyordu çevresini, yaşamını, insanları ve özellikle de canlıları. Evinin arkasında bulunan yeşil bahçesinde ne zaman gezintilere kaçsa yanında bir sümüklü böcek, bir kertenkele, birkaç kelebek ve bazen de nereden çıktığı belli olmayan kedi yavrularıyla dönüyordu. Hayvanlara dokunmasına bir gerek olmadan üzerinde getiriyordu, yanında gezdiriyordu. Ailesindekiler bu duruma hiç alışamamıştı, annesi böceklerden korkuyor, ablası kedilere alerjik, babası bu durumu temizleme işini hiç sevmiyordu.

 Kış mevsimi için son hazırlıkların tamamlandığı yoğun geçen Eylül ayında, bir gün sabah annesinin meşguliyetini fırsat bilen Neşe emekleyerek bahçeye çıkmış, yeşilliklere kendini bırakmak yerine evin çevresini dolanan taştan yürüyüş yolunu turlayarak evin ön kapısındaki aralığı fırsat bilerek kendini aceleyle kaldırımlara bıraktı. Sağında ve solunda uzanan yola bakarak karşı evin önünde kendisini görünce havlamaya başlayan köpek yavrusuna dikkatini verdi, hiç düşünmeden hızla emeklemeye başlamıştı. Kaldırımdan yola inmek için evinin önündeki çöp tenekesinin boşluğunu açıklığını seçti. Kendisinin hareketlendiğini gören yavru çok daha hevesle havlıyor, hoplayıp zıplayarak daha çok dikkatini çekiyordu. Hiç düşünmeden yola doğru bacaklarını kaldırımdan bırakıp devasa çöp tenekesinin yanından hızlı hızlı emekleyeme başladı. Bir köpeğe bakıp dinleniyor ardından emeklemeye devam ediyordu. Son kez yola çıkmaya yaklaşmışken önünde çizgi haline çöp tenekesine giden karıncaları görüp aniden durdu! Aynı anda kafasını kaldırdığında büyük bir aracın frenleme sesiyle önünden geçip gitmesiyle çığlık atmaya başlamıştı bile.. İncecik bir çizgide yürümeye devam eden karıncaları izliyor, bir yandan da ağlamaya devam ediyordu. Yoldaki araba gürültüsüyle birlikte bebeği aklına gelip sokağa koşarak çıkan annesi, yolun hemen kenarında karıncalarla oynarken ağlayan kızını gördüğünde bayılmıştı. Bazen yaşam kalınca çizgilerin geçilip, incecik çizgilere takılıp kalıyordu.

Meo - 2016
MeoEdebiyat Kısa Öykü Blog
Mikro Öyküler
'Mehmet Şenürk