MeoÖykü - O Noktada

 Tamı tamına 15 yıl olmuştu. Yeniden yazılmıştı bir şehir daha, yeniden yıkılmış, yeniden yapılmış, sağa sola serpilmiş ağaçları yolları kaplamış, yeni yollarla insanlarını kucaklamıştı. Her bir şehirde olduğu gibi, gereksiz de kalabalıklaşmıştı. Otobüsten inince fark etti. Biraz yürüyünce fark ettiği eksik olan bir sonraki ayrıntı ise, hafta sonu iznine çıkmış kamuflajlı askerlerin yeşillendirmediği bir çarşıydı.. Her adımda farklılıklar gözüne çarpıyordu, taze gelmiş bahar mevsiminin serinliğine bu şehirde yakalanmamak için yanına aldığı ince montuna da gerek olmayacak kadar sıcaktı bu kez hava. Yenilenmiş şehrin eskimiş yanlarını seçebiliyordu hala. Yenilenmiş bir serüvenin eski bir oyuncusu gibiydi. Neredeyse tamamen yabancı bir durum için neredeyse tamamen kendine ait detaylar aradı yürürken. Bulamadı bir süre.

 Şehrin merkezine vardığında meydanın girişinde aniden donakaldı. Karşısında eskimemiş bir manzara, bir kadın, bir erkek birbirine sarılmış öylece duruyordu. Yanlarından geçenlere, kendilerine bakanlara aldırmadan öylece durmuşlar hiçliğin ortasında bir bütün olmuşlardı. Biraz daha sarılıp farklı yönlere doğru yürüyeceklerdi, emindi bundan. Bekledi, biraz daha bekledi. Gözünün önündeki manzara bu kez değişmiyordu. Tüm çevredeki kalabalık daha da görünmez bir hal almış yalnızca sarmaşıklar gibi bütünleşmiş bir ikileme bakıyordu. Aniden gözünün karardığını hissetti.. Saniyeler içinde kendisini düşmemesi için tutan birinin, "İyi misiniz, beyefendi? Gözünüz karardı sanırım, düşecektiniz neredeyse," sözleriyle kendine gelmişti. O noktada, o anda hemen biraz önce odaklandığı yere bakmaya çalıştı, çevresine toplanan birkaç kişinin arasındaki boşluktan gördüğü kadarıyla meydanda biraz önceki manzara yoktu. Hiç de olmamıştı belki de, onlarca sene öncesinden gelen bir yansıma haricinde. "Kahvaltı yapmamıştım, şekerim düştü galiba. Sağ olun. Şurada bir şeyler yerim şimdi," diyerek oradan uzaklaştı. O gün, o sabah, o şehre hangi amaçla indiğini hiç hatırlamayacağı şekilde garaja geri yürüyerek ilk otobüsle kendi evine, yaşamına ve işine geri döndü. Yaşam bazen bir noktada, tam da o noktada sizin kendinizle kavuşmanızı istiyor, bunun için elinden geleni yapıyor. Her seferinde de başarılı oluyordu.. O noktada kalıyorduk birçoğumuz, o noktadan başlıyor, o noktada bitiyor ve zaman zaman o noktadan yeniden başlıyorduk!

Meo - 2016
MeoEdebiyat Kısa Öyküler Blog
Kısa Kısa Aşk Öyküleri
'Mehmet Şentürk