Yaklaşık on yedi sene önceydi, özetle ömrümün cemrelerinin ilk kez toprağa düştüğü zamanlarda karar vermiştim iki adet gül dikmeye bahçeme. Bahçemin içinden geçen patikanın sağına bir pembe gül, soluna bir kırmızı gül dikmiştim. Hala duruyorlar, bahçe küçüldü, güllerin köklerinin üzerine balkon yapmaya kalktılar annemler, yine de köklerinden doğup saçıldılar her yere. [Yazının devamı bağlantıda, resme veya başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.]

   Güller aşkın en güzel sembolü diye öğretildi bize, bizim aşklarımız kadar elit, bizim aşklarımız gibi dikenli-korumacı ve narin.. Bizim aşklarımız kadar değil bizim sevdalarımız kadar ölümsüz olduklarını öğrenene dek hayatını ve güllerin anlamını değiştiremeyen bir sevdanın öyküsü. Toprak kokulu, gül tazeliğinde...