Hepimiz sembolik ve fiziksel bir yürüyüşün içerisindeyiz yaşam denilen ilerleyişin zaman-mekan döngüsünde. Öyle ki yürümeyi öğrenesiye kadar çoğunlukla ölmüş oluyoruz; düşüşlerimiz ve yeniden yerimizden doğruluşlarımız, yani yürümeyi daha az bilişimizi her kabullenişimiz bizi daha güçlü kılabiliyor ancak.. [Kısa bir deneme yazısı bağlantıda, keyifli okumalar.]