Dedikodu, insanın bilinçsizliği diğer insanlarla paylaşarak ortak bir cehalet bilinçaltı oluşturarak sosyalleştiği en temel ihtiyaçtır.
-Meo

Evrenin enginliğinde gizli kalmış bir sırdı çözemediğimiz, adına yaşam deniliyordu ve herkese bir kez-kısıtlı bir süreliğine bahşediliyordu. Hiçbirimiz onu çözebilecek kadar dolu ve uzun yaşayamadan öleceklerden olduk.. Şimdiye kadar!
-Meo

Karanlık sulara yansıyan düşüncelerimizden birer düş kurgularız kendimizi dinledikçe. Aydınlık düşünceler, parlak umutlar ve yıldız tozu hislerimiz dökülür su yüzüne çizdiğimiz semanın her bir yanına, düşündükçe yıldızlar kayar, gönlümüze gece doğar yeniden!
- Meo

Midende uçuşan tüm o kurgusal kelebekler, bir gün aniden topluca ölecekler! Bitince aşk denilen hevese verilmiş tüm ulvi görevler.. Tüm rüyaların grileşecek ve yoluna serilen umutların hepsi birden çürüyecekler! O gün de gülümseyecek güneş doğarken, o gün de kutlayacak yaşamı doğandaki vahşiler. Ölümle mutlu olabilecek kadar yaşamda ölmen gerekecek, şahit olmak zorundasın hayatta kalmanın ruhlar dünyasındaki uçarılığına. O yüzden; mutluluk kelebeğin kanadında değil, çoğalma tutkusunda.
- Meo

Yaşamını güneşin enerjisinden alan tüm canlılar gibi güneşe tapmak yerine, geçici yaşamın inanç gücü ile güneşi es geçip yalnızca yaşama taparsan gün gelir güneş senden de tüm saçma ve vahşi inançlarından da öcünü alır.
- Meo

Vahşiliğin ortasında korkusuzca çıktığımız avlardan dönerken korkularımızla karşılaşıyorduk biz, açlık. Sonradan öğrendik en büyük avları kendi türümüz üzerinde gerçekleştirebileceğimizi, o gün bugündür bencil bir avdayız hem avcı hem av olarak.
- Meo

Beklemek bir hatıradır, unutmak bir çare; tüm yaşatılan umutlar, beklemeyi unuttuklarımızın ötesinde.. Yorgun bir duvar kenarında, aceleci bir zamanın yıkımına maruz kah ölüyoruz kah gelip tutuyor ellerimizi bir yalnızlık. Tek şahit bizi saklayan aydınlık ve bizi yaşatan gölgeler. Yaşlı, üzgün bir sandalyeyiz artık uğramadığız çocukluğumuzun bekleme salonlarında. Gelenimiz de bizdik, giden de, o yüzden boşunadır unutacağımız şeyleri bekleme.
- Meo

İnsanların çok aydınlık göründüğü tüm şehirlerin bir karanlığı vardır, güneşle bitmeyen, mevsimle değişmeyen ve kötülüğün kol gezdiği! İnsanların olduğu her şehir karanlık için bir krallıktan ibarettir, yarışa katılacak insan sayısı çoğaldıkça kötülük o kadar güzel krallığını genişletebilir. Önce gülen yüzler solar, sonra hisler susar, sonra kötülük konuşur ve hiç durmaz!
- Meo