Yüzyılların en sevgili klişesiydi "kalabalıklar içinde yalnız olmak", biraz olsun yalnız kalmak, kalabalığımızı ve sosyal kuramcılığımızı reddedercesine övünmek yalnızlığımızın o eşsizliğiyle! Halbuki hiçbirimiz eşsiz değildik, eşsiz zannetmek dışından birbirinden bağımsız görünen ortak mitoslarımızı.. [Kısa bir deneme yazısı ektedir, keyifli okumalar.]