MeoDeneme - Daha İyi Günleri Beklerken

Daha iyi günler gelecekti, daha güzel günler görecektik; bundan tam bir milyon yıl önce. Hala bekliyoruz, ölüme çare bulamamış katiller gibi, kendi sorunlarımızla sorunsuz bir evreni yıkmakla meşgul haldeyken hem de. Peki ya neden?

  Yaşamlarımıza anlam vermeye çalıştıkça anlamsızlaşıyor her şey. Sevmeye çalıştıkça bencilleşiyor, güzellikleri beklerken çirkinleşerek ölüyor yarattığımız tüm yapay dünya medeniyetleri. Dünya'ya asla ait olmayacak kadar oralı değiliz. Nedeni yok şimdilik, kötülüğe doğup, kötülükle yoğrulup, kendimizce hafifçe doğrulup, doğrunun savunucusu gibi geziyoruz her birimiz! Güzel günler göreceğiz sanıyoruz, çirkinliğe bu denli alışmışken gözlerimiz. Bilmiyoruz güzel bir dünya bizi ne kadar heyecanlandırıyor, ne kadar yıkıcı olduğumuz ne saf dünya parçalarını keşfettiğimiz gün ortaya çıkıyor. Sebebi yok: ne yıkmaya ne yapmaya doymuyoruz.. 

  Kolayca inandığımız tüm saçmalıkların üzerine, güzel günlere inanıyoruz. Güzel öylesine kafamız.. Kafamızda dönen binlerce çocuk cesedine rağmen hala üç kuruşluk parklara bakıp çocukları mutlu bir geleceğe yetiştireceğiz zannediyoruz. Acınası haldeyiz aslında, acımayı hiç mi hiç bilmiyoruz.

  Doğa kadar inatçıyız sanıyoruz kendimizi, biz yıktıkça o bizden daha çok çalışıyor bizden aldığı güçle. Unutuveriyoruz. Ondan bizim beslendiğimiz kadar topraklara gübre oluyoruz milyonlarca yıldız, daha kaç kuruşluk tarihimiz var onu bile bilemiyoruz. Tek derdimiz, kendi suçumuzu kabul etmeden, bunca çirkinliğin içinden güzel bir gün, aydınlık bir gelecek bizlere hediye edilecek sanrısındayız, Tanrılarla dalga geçercesine.

  İğne ucu kadar dünyada, kendimize yer bulalım sınırlar çizelim, komşumuzla bile duvarlarımız daha da yükselsin diye diye yalnızlığın içine gömülüp; "artık ne kadar da yalnızız," diyerek ağıtlar yakıyoruz. Binlerce parçaya bölünmüş dillerimiz var ama biz hala aynı kutsal dili konuşabileceğimizi umuyoruz! Utanmadan yalvarıyoruz, utanmadan bizi yalvartan, utanmaz sistemlerimize.. Tek derdimiz kalmış gibi, umut saçıyoruz. Unutmuş haldeyiz: gerçeği görmeyen toplumlarda umut, yalnızca başka bir kötülük çiçeğinin polenleridir, birbirimize bulaştırıp her yeri kan çiçeği ovalarına dönüştürdüğümüz.

  Her şey güzel olacak dediğimiz her gün-her şeyi yıkmadan olduğumuz yerde-zaten ölmüş olduğumuzu kabul ediyoruz.

Meo - 2015
MeoEdebiyat Denemeler Blogu
-Mehmet Şentürk