MeoÖykü - Yoldaki Parıltıydı Gözlerin

  Hızla akan beyaz şeritlere dalmış, bir eliyle yanında oturan sevgilisinin elini sımsıkı tutmuştu. Güzel zamanlar, güzel günler, güzel manzaralar başka güzelliklere karışıyordu. Onunla iken geçilen yollarda yeşil daha yeşil, gökyüzü daha engin, güneş daha güleç oluyordu. Bunların düşünde tuttuğu elin terleri bir yandan, aniden eline dökülen o damlayı hissederek kendine geldi.. Bir an olsun kafasını çevirip yanındaki o masum yüze bakmak istese de bakamadı. Elini çekti hafifçe ve her zaman yaptığı gibi iki avcunun birleştirip önünde duran koltuğu üzerine koyup kafasını çevirdi. Geçirdikleri kısa hafta sonu tatilin bitişi değildi bu kez, bu kez bir garaj peronunda camdan el sallarken gözünden aşkla dolu gözyaşları süzülen birinin yanında oturmuyordu sanki. Bu kez olsun konuşmak bile istemedi. Yıllar yılı gülerek geçtiği yolları, sessizce izledi. Dakikalarca...

  Hızla geçen zamanın durduğu yerleri vardı ömrün, otobüsten inerken kısa bir anlığına elini tuttuğunu fark etti yeniden sevgilisinin. Durdu aniden kendi otobüs yolcuğuna devam etmesi gereken garajı önünde. Önünde o vardı, yaşamının özeti, gençliğin baharı, aşkının not defteri, yaşamın tüm güzelliklerinin ilk büyük patlaması, yaradışı vardı yaşama olan inancının. Sönmek olan bir yıldız kadar öfkeyle bakan gözlerini gördü, gözleri yeni yağış altında yalnız kalan suskun bir şehir sokakları gibi parlıyordu. Taze bir ayrılık gerekiyordu yüreklere. "Neyin var bu kez?" diyebildi karşısındaki genç kıza. "Olmayacak," diyebildi kendine sımsıkı sarılırken. Saçlarında hala aynı özlemin kokusu, yüzünde aynı gözyaşlarının izleri vardı. Aşkların en yavaş dakikaları ve en hızlı dakikaları hep böyle zamanlarda birbirini kovalardı zaten.. Hep! Öyle de oldu. "Sen buradan dön istersen," diyebildi "ben giderim nasılsa.." O kadardı, tüm gökyüzünü ruhuna doldurup tek bir avuç içi kadar ağırlıkta devasa bir dert yapıyordu insanlar bazen aşkları. O anda karanlığa gömülüyordu tüm cümleler. Üstelemeden, eliyle git işareti yaptı. Hiç hareket etmedi, hiç konuşmadı, bir süre daha izledi yürüyüşünü ağır aksak anlamsız bir kalabalığın arasında. Yoldaki parıltıydı gözleri gelirken, takip edip gelmişti, yaşamında hüzündü sözleri gidiyordu. "Bu kadar," dedi en son kendine. Bu kadardı da zaten. Detaylarının derinliğine bakmadan, bazen en güzel şeyler bu kadar kısa sürüyordu. Öldüresiye kadar kısacık sürecek hüzünlerini toplayıp gidiyordu insanlar aniden..

Meo - 2016
MeoEdebiyat Kısa Öykü Blog
Kısa Kısa Aşk Öyküleri
'Mehmet Şentürk