MeoDeneme - Ara(n)mak

   Aradığın şey çok basitti. Aranıyordun işte. Birilerini ararken, birilerini arayanların herhangi bir tesadüfünde savrulup durdun defalarca... Tek basit cevaba sahip bir damla gözyaşındaki umutsuzlukta kırılıyordu ışığın, sense her seferinde paramparça bir vazo gibi toparlanıp sanki toprakmışsın gibi bir buket çiçek kucaklıyordun umutla. Belki de çiçek bahçesindeki topraktan geldin diye.

   Yaşadığın şey çok basitti. Bulunduğunda kayıp çocukluğundan kalan o temiz duyguların. Şımarıyordur her seferinde. Ve hayat kötü bir anneydi genellikle. Karanlık, kilitli odalarında oyuncaklarının renklerini bile seçemiyordun artık. Hala oyunlar güzeldi tamam. Ama oynanamayacak kadar eskiydi bu yalan...

   Yaşadığın şey de çok basitti. Herkesten çaldığın yanlışları, kendi doğrularına çevirip büyüyorum sanıyordun. Tek büyüyen unutmuşluğundu. Aslında arkana hiç bakmayışını gösteren kocaman bir evreninle. Kısacık ömrünce binlerce senenin umutsuzluğunu, Tanrısızlığını, arayışını sığdırıp hiçbir şey olmamışcasına yeniliyordun yaşamın anlamını. Beyhude.

   Anlamadığın şey de çok basitti. Anlamak istemediğin her şeyi yok sayıyordun. Anlamak istemediğin her yanılgıya ya inanıyordun gönlünün kıyısıyla ya da anladığın her şeyden korkup inkar ediyordun işte. Nedense.

   Şimdi bir yalnızlık anında dökülen bir damla gözyaşındaki pişmanlık da sensin, dökülecek sağanaklardaki umutlar da. Yaşanmış yalanlardaki unutulmuş sandıkların da sensin, yaşayacağını sandığın yalanlardaki uMutulmuş, damıtılmış, yanıltılmış hayaller de. Sen aranıyorsun işte. Ya biri tarafından -öyle umuyorsun. Ya birine -öyle istiyorsun.

   İstediğin kadar anlamlandır. Bunun anlamını sadece sen biliyorsun. O nedenle kimse beni anlamıyor diyebilme hakkına sahipsin, çünkü henüz kendin de bunu bilmiyor, sen de anlayamıyorsun! Arıyorsun ya, bulacaksın. Anladığında birini kendinden ayrı olarak veya anlatabilerek kendini bir başkasının aklıyla.

   . . .

®Meo '2010