Şehitler Nasıl Ölür?

  "Şehitler ölmez mi, anne?" diye sorduğunda babasını daha yeni kaybetmiş bir çocuk, binlerce gözü yaşlı, gönlü paramparça ve öfke dolu bir törenin şaşkınlığında, şehitler ölür. Orada cevapsız kalır tüm sorular. Yüreği yanmadan hayatına devam eden her vatan parçası kopar gider toprağından, vatan ilk şehit verildiği gün bölünür! Her vatan parçalanır, bölünür ve dağılır. Binlerce senedir sanırım en başarılı olduğumuz konudur, vatanlarımız uğruna binlerce kez doğup binlerce kez ölüşlerimiz. Kah göçmen hayaller peşinde kah kutsal idealler peşinde, kah şişirilmiş modern bir karmaşanın içinde.

  Ulusumuzun dünyanın bütün topraklarının toplamına yetecek kadar vatanı zaten olmuş, olacak ve yine yine bölünmeye devam edecektir. Bizim kendi ulusumuzun nüfusunu kat kat geçecek kadar şehidimiz zaten yaşamaktadır, bizler unutmadıkça tarihimizi, yaşattıkça savaşlarda atına sarılıp evine dönen tüm savaşçıları. Köyünün toprağının kokusunda gömülmemiş binlerce Osmalıyı, on binlerce Çanakkaleliyi unutamayız biz, dağlara bırakmışız donmakta olan askeri hatalarımızı binler, on binler tane tane. Şimdilerde ölüyor tüm şehitlerimiz birer birer, tekrar tekrar..

  Birilerinin hırsında. Birilerinin hatalarında. Birilerinin aptallığında ölüyoruz şehitlerimizle, bizler de ölüyoruz vicdanımızla.

  ...

  2012 Ağustos'unda, hangi sıcağa sövüyor, hangi tatil yöresinde stres atıyordunuz bilemem. Ben bir helikopter pistinde, konteynerlerin ikisi arasındaki ufak bir telsiz trafiği gölgesinde diğer yirmi kadar arkadaşımla beklerken öldürdüm tüm insanlığımı. İlk sortiyle giden arkadaşlarımdan sonra sıramızın gelmesini beklerken, upuzun bir platonun kilometrelerce uzağında dağlara yakın seyreden bir hava aracında pilotun kısa ve net talimatlarıyla unuttum kendimi. Yerimden doğruldum, "Helikopteri gördün mü?" sorusundaki titremeyi ben hayatımdaki hiçbir depremde hissetmedim. "N'oldu?" sorusunun ne kadar gereksiz bir fısıltı olarak kendim bile duymadığı fark ettim. Kafamı kaldırdım işte geliyordu telsiz trafiğinin, dakikaların ve şehadetin çelik kuşu. Bağrına sımsıkı sardığı bir komutanı kucaklamış geliyordu, kopardılar sonra kendisinden aceleyle, sedyeler ne kadar soğuk ve kötü birer ayrıntı bilememişim o güne o kadar. Helikopter sustu. Bir askerin daha kalbi sustu. Ben de. Biz de. Çok uzun süre. 

  Hiç konuşmadım. 
  Ben orada sedyede kalp masajı devam ederken, artık müdahalenin şiddetinden kayıp düşen bir bedenin bana bıraktığı bir milli mücadele kadar serttim! Ona var bir tek yeminim. Sonrasında öldürdüm ama ölemedim! O, öldü. Anılarımda. Yaşantımda, yaşantılarda. Her yerde. Eski arşivlerde kaldı. Bir tek onun bana bıraktığı bir emanet vardı, henüz yerine getiremedim özür dilerim. Günü geldiğinde ya da öldüğümde hesap vereceğim ya da soracak. Henüz bilmiyorum. 

  ...

  İşte her asker öldüğünde ve "ateş düştüğü yeri yakar" dediğinde, ateşlere sarılmış bir ülkenin serinliğinde ve huzurunda ölüyor her şehit! 
  İşte her asker toprağa değdiğinde, o topraktan binlerce ağaç gibi yeniden doğamadığımız her seferinde ölüyor her şehit!
  İşte her gözü yaşlı ananın bitmeyecek cezasını bitecek bir heves uğruna çıkarlara, fikirlere, tutkulara, öfkelere döktüğünde insanlar boş yere, ölüyor her bir şehit!
  Şehidin 'uğruna' öldüğü vatanlarımızın ağıtları yüklesiyor Orta Doğu'da, uğruna yapmadıklarımızdan ötürü suçlu olmamız gerekirken sahip olmak uğruna birbirimizi kırdığımız bir saçmalık içerisinde millet olduğumuzu unuttukça öldürüyüruz insanlığımızı uğursuzca! 
  Kahramanca ölen her bir Türk evladı için korkak bir öfkeyle, tembel bir tepkiyle, saçma bir açıklamayla gönlümüzü rahatlattığımız her yeni gün bundan binlerce yıl önce evine bedenindeki oklarıyla dönen her savaşçının inandığı kutsal bir milleti, bireyler çöplüğüne döndürüp kendimizi öldürüyoruz.

  Şehitler hayallerle ölür, hayallerini gerçekleştirin yaşasınlar ulusunun geleceğinde! Yoksa geçmişte kara bir leke olma yolunda hızla ilerliyorsunuz. Hızla.. Şehitler ölüyor yaralı ülkem, kolayca. Unutma.

  Hayallerimiz, canlarımız, kanlarımız dökülür ve vatanlar bölünür.. Bizler yeniden doğarız her seferinde. Vatanları yeniden kurarız; bölecekseniz, bölünecekseniz aklınızda bulunsun. 

- 8 Eylül 2015.