Bizi biz yapan,
Etiketine dair her bir bireyden tanım çalmak.

Gruplaşmış dertlerin,
Tekil yalınlıkları ve hedef bizleri durgunlaştırmak. (Sosyal kimlik konulu şiirimizin devamı yazıda. Başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.)

Gecenin yorgun çiğinde ve sessizliğinde her gece uykuya kaçmadan önce yaşama merhaba diyerek cıvıldayan birkaç çeşit kuş var ötemde! Henüz görmesem de hiç fark ettirmeden aynı şafağa ve aynı güneşe bizlerden çok önce selam veriyorlar inatla... Yaşama hiç hevesim olmasa da o kuşun sesi beni dünyaya ait kılan! Birkaç huysuz insandışı yaratığın gününü karartmasına izin vereceğinize ya da karanlık kurgu-sosyal yalnızlığınıza dem vuracağınıza arada cam açın bence! Yeşilliklerin yakın uyuyun hatta. Duyacaksınız o güzellikleri inançla...
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Bizleri karo döşemelere mahkum etmiş o betonarme yolların kıyılarında ya da yıkılmaya yüz tutmuş geçici yeniliğin çürümüşlüğüne inat bir çiçek açar hiç gördünüz mü? Görmediyseniz anlatayım müsaadenizle... (Yazımızın devamı için başlığa tıklayın. Keyifli okumalar.)

Umut bir garip tohum,
Ekildiğinde ruhun çöllerine.

Yaşam bir galip durum,
Yenildikçe doğrunun gözleri önünde. (Umut konulu şiirimizin devamı yazıda. Başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.)

Gerçeğin gücünün yaşamın zorluğunu aştığı yerde, kalabalıkların akıllarının cehaletine sıkıştığına sanalın yaratıcılığına başvururuz her birimiz. Gerçeğin tek sanal haline dönüyor dünyamız, kendi kaçışımızda! (Yazımızın devamı için başlığa tıklayın. Keyifli okumalar.)

Yüz binlerce yıldır kurulamayan medeniyetler, idealarını gerçekleştiremeyen kırık hayallerin döküntüleriyle beslenen insanoğlu ve de bitmeyen kıyamet düşlerini her nesilde nefes gibi içine çeken garip yaradılışımız! İşte tüm bunlar dünyasızlığımızın en doğru yanı, yansıması, yanılgısı... Dünyayı paramparça kum tanelerine dönüştürüp kurduğumuz yıkımın kum yığınlarında kafalarımızı kuma gömüp hep bir sonraki torunlarımızdan utancımıza saklandığımız aptal sistemlerimizle tek kurtuluşumuzun ve cezamızın kıyamet olması gerekliliği üzerine yalanlarla süslediğimiz müthiş yaradılışımız. Tanrı'nın en büyük şaşkınlığıyız işte... Bunca fırsat, doğal döngüsü cennet bir evrende, cehennemi çağırıp sonra da iflah arıyoruz iflah olmaz çiğlikte.
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Her yeni baharda yenilenen birçok yaşam döngüsü, birçok tekrar var, birçok yeni ve birçok doğum... Ancak bu yenilenmelerde unuttuğumuz bir eskime payı da mevcut; her seferinde unutulan! (Yazımızın devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Yaşamın gücünü sağlayan bir özgür güneşin tutsaklığında döngülere hapsolmuş basit umutların dönüştürdüğü hayallerimiz var! Her mevsim sanki ilk ya da son... Her insan sanki tek ve terk-i diyarda. Ne kadar anlatsak da akşam güneşine derdimizi, tek dinleyen yine bizi o hüzünlü sabah saatleri. Her yeni günde göçe gidiyor heveslerimiz; kimsenin bilmediği o geleceğin diyarlarına. Yeniden ve aynı döngüye kısır!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Eski şiirlerini yakmış amatör şairlerin yitip giden çocukluk öyküleriyiz biz. Ruhumuzun cennetinden düşerken yanmış kanatlardan dökülen bir kar yağışı kaderimiz, hayal kırıklıklarıyla üşüyoruz kim bilir kaç kıştır...
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Unutmak biraz da affetmek, önceden affettiklerini görmezden gelecek bir sonraki pişmanlık için biraz yakıt, biraz köz, biraz söz. Yarım bir cümlenin tamamlandığı başka bir dizeye dokunuyor hiç tanımadığımız bir şair, kader deyip geçiyoruz okurken. Heyhat! Nasıl hayatlar yaşadığını hatırlamayanlar için nasıl öleceğini merak etmemek en büyük affediş; Tanrı'dan dilenen başka bir günün hatrına. Gözün ardına düşenleri yok sayıp, gözün önüne gelene batırıp bakışları yeniden yazıyoruz başka bir macerayı, zaman denilen dili yeniden öğrenir gibi!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)