Yol bu yoracak elbette; özlem öte yandan üzecek sadece; biraz deneme ve yanılma düşlerimiz, kim kazanır kim kaybederse aşka ne! (Özlem ve Yol temalı kısa bir deneme yazımız bağlantıda dostlar.)

Garipçe bir his, onu özümsemek. Tekrar etmek onu uzak diyarlarda duyulan her kuş sesinde, gülümsemesinde tamamen bir yabancının, sıcaklığını hissetmek. Mutlu olduğunu-en azından-varsayabilmek. Farz edebilmek, özlemek onu farzı misalin ötesi, gerçeğin ta kendisi. Bulunmasına an kala elden kaçan fırsat gibi. Tuttuğunda düşüverecek bir taç yaprak, bir kırılgan çiğ titrekliği gibi.. (Deneme yazımızın devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Yollar sevenlerine götürdüğü zaman insanları güzel; yıllar sevdikleriyle geçirildikçe özel; zaman da yol da hızla geçer, yavaş ve güvenli gitmeyi bilene-tüm manzaralarının ve özel olan insanlarının değerini bilene!
- Meo

Seninle çiçek açan dizeler,
Sensiz çok gri.
Seninle gündüze dönen virgüller,
Artık kimsesiz üç noktalar sanki.

Kelimesizlik bu sensizlik denilen,
Kelimelerin anlamlarını da almışsın,
Son biz susuşla birlikte,
Sessizliğe gömülürken. [Şiirin devamı yazımızda, keyifli okumalar.]

Her sabah yapılan bir şeydir, uyanırsın da yaşamayı değil, düşünmeyi değil sanki lavaboyu özlemişsin gibi. Uykunun mahmurluğu yerine, yaşama uyanmanın şokunu atmak gerekir çeşmelerden süzülen gürültücü sularda. Tane tane dökülür yaşamın o kavgacı saniyeleri insanın geç kalmışlığının yüzüne. Erkan da öyle yapacaktı o sabah; hıçkırıklarına boğulup lavabonun önüne yığılmadan önce.. [Kısa ve hüzünlü bir özlem hikayesi bağlantıdadır. Hikaye tamamen gerçektir. Detayları yazımızın sonunda.]

Birinci gün korku,
İkinci gün birçok koku,
Yarım kalmışlığın sonsuzluğu,
Bekliyor oluşumun yorgunluğu..
Karmakarışık özlemin. [Şiirin devamı bağlantıda, başlığa tıklayıp açabilirsiniz. keyifli okumalar.]

Bir şeyleri yeniden bulabildiğim bir yerdeyim, uykumu henüz keşfetmiş gibi esnemelerim. Bir şeyleri ardımda bırakmış, bazı şeyleri ardında bırakmak isteyen yağmur damlalarının bozduğu bulutların ardında gizlenmiş yıldızlar gibiyim. İlk veya son kez göründüğümden ibaretim.. Bazı yaşamlara merhaba, bazılarına elveda gibiyim! [Aşk, özlem, yaşam ve insan konulu kısa bir denemem bağlantıdadır. Keyifli okumalar.]

Annenin uzağında, yaşamın ve yabancılığın kucağında, toplum denilen bir kırağıda üşüyoruz her birimiz büyürken.. O yüzden çok katılaşıyor ruhlarımızın damarlarındaki tüm naif sevgiler. O yüzden kaçıyoruz yaşamın her türlü güzelliğinden. Ne zaman uzak kalsak, bizi bize çeviren toprak ve su büyüsü annelerin nefesinden!
- Meo