Dönebildiğimiz tek yer ve güvenimizin, varlığımızın kaynağı olan özümüz. Kendimizi tanımlamak için binlerce araç seçerken tek bir his parçası ile darmadağın hale getirdiğimiz, bir fikre-kişiye bağlayıp kaybettiğimiz en gizli değerimiz. Tutkunu olduğumuzu farz ettiğimiz onlarcası arasında nefret bile etsek kurtulamadığımız büyük kederimiz: kendi ellerimizle yazdığımız kaderimiz, benliğimiz. [Benlik konulu kısa bir deneme bağlantıdadır, başlığa tıklayabilirsiniz. Keyifli okumalar.]

Üzerinize kıfayetler yerine, en doğal haliniz ve teniniz yerine giydiğiniz etiketleriniz var. Etiketlerinizden oluşan görüntünüz, etiketlerin tanımladığı benliğiniz-bencilliğiniz ve etiketlere hapsolmuş düşünceleriniz var. Sonra da içtenlik ararken kendinize ne kadar yabancılaştığınızı fark edip mutsuz oluşlarınız.. [Deneme yazısının devamı bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Benlik denilen şey, insan özünün kişiselleştirilip kelime anlamı ve bilinçaltı anlamı olarak çürümüş bir bencillik yansımasıdır. Özüne inmeye niyeti olan insan, önce ben sanrılarından arınmalıdır. O yüzden özlük başkadır, bencillik başka! Biri resmin ta kendisi, biri yansımadır..
- Meo

En güzel yalan,
Kendime söylediğim.
Bazen aşkla,
Bazen yalnızlıktan. [Şiirin devamı bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Uzun süredir unutmuş olmalıydım kendisini, buruktu yüzü. Yaşlanmıştı, epey zaman geçmiş olsa gerek onsuz. Oysa ki tüm geçen onun için, onunla, yanyana olacaktı. Nedense çok yabancı gibiydi bu kez. Bir şeylerden ürkmüş, korkmuş gibiydi derinden, titriyordu gözleri. Gülümsemiyordu bile, sanki hiç gülmemişçesine senelerdir benimle. Yorgun, kırgın, isteksiz bir yansımaydı bu kez aynamda gördüğüm en eski dostum. Özlemiştim onu, neden onsuz kaldığımı ise bir türlü hatırlayamadım. Onu unutturan insanlar nefret ettim o an. Kendimle yeniden tanıştığımda fark ettim. .
'Meo