Yaklaşık on yedi sene önceydi, özetle ömrümün cemrelerinin ilk kez toprağa düştüğü zamanlarda karar vermiştim iki adet gül dikmeye bahçeme. Bahçemin içinden geçen patikanın sağına bir pembe gül, soluna bir kırmızı gül dikmiştim. Hala duruyorlar, bahçe küçüldü, güllerin köklerinin üzerine balkon yapmaya kalktılar annemler, yine de köklerinden doğup saçıldılar her yere. [Yazının devamı bağlantıda, resme veya başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.]

Farkında mıyız bir poz hakkı sağlamayan güzelliklerin yaşamın narin dinamikleri arasında bizleri her daim izlediğinin? Farkına varabiliyor muyuz fotoğraflardaki güzelliklerin gözümüze sokulmadıkça? Varıyorsak nasıl, varamıyorsak neden? Konuyla ilgili fotoğrafım ve yazım bağlantıdadır, iyi okumalar.

Bir fotoğraf karesiydik biz, deli kızın çeyizi gibi dağılıyorduk tozlu yollara güneş tatillerinde. Ürkek çocukluğumuz, bitmeyen merakımız, tükenmeyen enerjimiz vardı. Her yaz göç ediyorduk köy yollarına.. Sonra yine dağıldık biz, bir daha toparlanmamak üzere. Göçemedik aynı köylere. [İlgili fotoğraf yazısı bağlantıdadır, iyi okumalar.]

Bir karaağaç altında üç tane fidan gömen bir kadının son fidanlarından biri olarak büyüdüm ben. Üç ölü umudun yıkıntıları altında yeşerdim dualarla. Ne zaman o büyük ağacın altına gitsem, ne zaman gözlerimle birkaç isimsiz taşı arasam aklıma hep kurumuş fidan kökleri gelir. Doğaya gelip doğaya giden isimsiz ağaçlar, her birinin solmuş yaprakları, solmuş hayaller ve solmuş hayatlar tüm isimsiz düşüncelerimize ve bize aitmiş gibi..