MeoFoto - Deli Kızın Çeyizi Gibi

  Bir fotoğraf karesiydik biz, deli kızın çeyizi gibi dağılıyorduk tozlu yollara güneş tatillerinde. Ürkek çocukluğumuz, bitmeyen merakımız, tükenmeyen enerjimiz vardı. Her yaz göç ediyorduk köy yollarına.. Sonra yine dağıldık biz, bir daha toparlanmamak üzere. Göçemedik aynı köylere.

  Geçenlerde tozlu bir köy yolunda giderken gördüm bir avuç serçeyi, tozlu yollara serilmiş kumlarda yüzüyorlardı. İlk köy tatiline kaçmış şehir çocukları gibiydiler. Heyecanlı, neşeli, birlikte.. Her birinin bitmeyen öyküleri vardı, bitmeyen özlemleri anlatmaları gereken. Her biri göç etmişti bilinmeyen şehirlerden. Toplanmışlardı yine her yıl olduğu gibi. O an aklıma geldi, bir zamanlar biz de bu serçeler gibiydik. 

  Dağılıyorduk köye adımımızı attığımız gün tozlu yollara. 

  Koşuşturuyorduk tarla yollarında. 

  Ne zaman at arabasıyla tarlasına giden bir yaşlı amca görsek hiç düşünmeden atlıyorduk arabasına. Yardım ediyorduk birkaç dakika, kah boru taşıma kah sulama tabancalarını kaldırma. Boyumuzundan büyük işler vardı hep, biz hepsine kalkışacak kadar büyüyorduk bir araya toplanınca. 

  İşlerimizi bitirip dönerken yürümek istediğimizde atıyorduk şehir kokulu pabuçlarımızı bir kenara ya da çekiyorduk kulaklarını bağcıklarından alıyorduk omuzlarımıza. Siz hiç 35 derece yaz sıcağında kaynamış bir karış tozlu yollarda yalın-ayak koştunuz mu bilmem, biz çok koştuk zamanında. Yola savrulmuş eşek dikenlerine inat, bize kızacağından emin olduğumuz büyük annelerimize inat koşuyorduk çocukça, özgürce. Bizi biz yapan birlikteliğin çocukluğunda, hangi evde kimin annesi salçalı ekmekle doyurursa bizi biz orayı o gün ev yapıyorduk. Evcilik oynuyorduk geceleri yıldızların altında. Bizim evimizdi evrenin ışıltıları, gözlerimiz parlıyordu anlattığımız her çocukça hikayenin nokta aralarında.

  Aynı serçeler gibi dağıldık biz bir anda! Yabancı yabancı insanlar bize "büyüdünüz siz" dedi ve değişti dünya. Artık toza basmayan kaldırım mühendisleriydik, kaldırımlarda kendimizi önemli insanlar sananların haline bürünmüştü çoktan tozkoparan sokaklarımız. Bizler artık bir araya gelince konuşamayacak kadar unutmuştuk çocukluğumuzu, o kadar yaşadığımız halde. Şimdilerde kapana kısılmış bir şekilde, kapanlarımızı güzelleştirecek teknolojilere aşıktık, en güzel doğayı ekranların soğukluğunda, bol yalıtımlı şehir evlerinin sıcaklığında arıyorduk. "Eksik ne acaba" diye sorarken kendimize.

  Eksikler çok belliydi. Biz göç etmeyi bırakmıştık, özümüze, kökümüze, tozumuza ve toprağımıza.

  Eksikler çok barizdi. Biz öç almayı öğrenmiştik yaşamdan, bize yaşatılmayan bu vahşi şehir doğalarının içinde. Kaçabilenlerimiz hala hayattayken biz milyonlarca çocuk kaçırıldık doğrunun, güzelin, çamurun ve yağmurun dans ettiği köylerden. O yüzden ancak bir fotoğraf karesinde bir avuç kuş bile yetiyor yeniden çocukça hissetmeye. 

Meo - 2016
MeoEdebiyat FotoBlog
'Mehmet Şentürk