Elbette henüz Çanakkale içinde vuran olmadı sizi.. Haliyle mezara koyan da olmadı sizi, daha ölemeden bir mevzinin kanlı köşesinde.. Düşmana karşı giderken dönüp son kez annenize bakmanız da gerekmedi bir at arabasının arkasında.. Olmayacak da sanırım. Olduramazsınız da! Çanakkale, bir kez yaşanabileceklerin binlerce ölenlerinin savaşıydı. İmparatorluğun unutulmuş halkının kendini tüm dünyaya hatırlatması. Sizler unutabilirsiniz, onların (o Yiğitlerin-Anaların) asla değilsiniz umrunda. [18 Mart Çanakkale Zaferi konulu kısa bir deneme yazımız bağlantılar. Keyifli okumalar.]

Bir ağaç düşün, köklerini salıyor dağın taşın inadına, dünyanın zirvelerinde. Bir ağaç, yalnızlıkların birikip ormanlara dönemediği kırsallarda kendine mağrur bir varlık yaratıyor, diğer varlıkları gölgesinde büyütmek niyetine.. [Kısa bir deneme yazımız makalemizde, başlığa tıklayıp açabilirsiniz. Keyifli okumalar.]

Ufuk her zaman aynı uzaklıkta ve aynı pastel renklerde güzel görünebilir, yürümedikçe. Sıfırlanan zaman dönemleri insanlara geçici bir devamlılık sağlayabilir, değişmedikçe. Aynı girdap, aynı döngü ve aynı saçmalık içerisinde.. [Kısa bir deneme yazımız bağlantıdadır. Keyifli okumalar.]

Yanlış zamanda doğru insanı üretmenin en sosyal, en kolay yollarını arıyoruz. Yanlış hareketlerle doğru sonuçları hiç uğraşsız elde etmenin rüyalarına dalıyoruz. En sevdiğimiz yaşamın yorumlanması içerisinde, asla söz dinlemeyip yalnızca kendimizi sağırlığa boğduğumuz yankılarımız.. [Kısa bir deneme yazımız bağlantıda. Başlığa tıklayarak okuyabilirsiniz.]

Hepimiz sembolik ve fiziksel bir yürüyüşün içerisindeyiz yaşam denilen ilerleyişin zaman-mekan döngüsünde. Öyle ki yürümeyi öğrenesiye kadar çoğunlukla ölmüş oluyoruz; düşüşlerimiz ve yeniden yerimizden doğruluşlarımız, yani yürümeyi daha az bilişimizi her kabullenişimiz bizi daha güçlü kılabiliyor ancak.. [Kısa bir deneme yazısı bağlantıda, keyifli okumalar.]

Yaşamımızın günden güne elektronikleştiği, günlük alışkanlıklarımızın elektro-sosyal güzellemelere doğru evrimleştiği bu devasa yalnızlık evreninde kapana kısılmış haldeyiz. Peki bu elektronik meleklerimiz her zaman bu denli iyi mi? Her zaman bu denli kötü mü? (Kısa bir deneme yazısı bağlantıda, keyifli okumalar.)

Anlamsız bir kargaşa içerisinde sessizce çığlık atıyorum, duyabiliyor musunuz? Elbette hayır.. Saçma bir kaderin sayfalarında parmaklarım kesiliyor her açtığım yeni sayfada, sanki o değerli umurunuzda, pek sanmıyorum! (Biraz sert cümleleri olan kısa ve saçma bir deneme bağlantıdadır. Mutlaka okuyunuz.)

Tatlı rüyalar, eğer bu acı dünyanın dert yüküne sırtını dönüp yatabiliyorsan.. Tatlı rüyalar, eğer hayallerine biraz olsun gündüz sıcağında sahip çıkabiliyorsan.. Yaşamın gerçek yüzünden korkmadan sahte bir mutlulukta kendine yetebilirsan en tatlısına sahipsin uykunun, rahat uykular. (Kısa bir deneme yazısı bağlantıdadır. Keyifli okumalar.)