Uzun zamandır kameram yanımda pek olmadığı için fotoğraf çekmiyordum. Ev değiştir, şehir değiştir, iş değiştir derken ancak görevden göreve koşturmakla geçiyor zaman. Geçenlerde makinemi elime aldığım gibi balkonuma ziyarete gelmiş bir bal arısını fotoğraflamıştım. Tek başına durunca önemsiz, minik bir doğa parçası gibi görünüyor, birçoklarının korktuğu, öldürüp atıverdiği önemsiz bir detay gibi. Peki öyle mi? [Yazımızın devamı için başlığa tıklayınız, keyifli okumalar.]

Yaklaşık on yedi sene önceydi, özetle ömrümün cemrelerinin ilk kez toprağa düştüğü zamanlarda karar vermiştim iki adet gül dikmeye bahçeme. Bahçemin içinden geçen patikanın sağına bir pembe gül, soluna bir kırmızı gül dikmiştim. Hala duruyorlar, bahçe küçüldü, güllerin köklerinin üzerine balkon yapmaya kalktılar annemler, yine de köklerinden doğup saçıldılar her yere. [Yazının devamı bağlantıda, resme veya başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.]

Fotoğrafçılık denmeyecek kadar taze bir alışkanlığım olan manzara fotoğrafları çekme hevesimin en başlarından beri merak ettiğim bir konudur: neden güneşin batışı beni bu kadar çekiyor? Buna cevap aramak için son çektiğim güneş manzaralarından birini seçtim. Birkaç örneğini de yazının içerisine ekleyip genel bir irdeleme yapmak istiyorum.