Bu denli eşsiz olup bu kadar önemsenmemek... İnsan bilinci için mükemmel bir yıkım olacak raddede olgu bu! Yıkıcı, yıpratıcı ve küçük düşürücü... Oysa bu eşsiz beyaz karınca sürüsü için küçük olmak ve düşmek asla kaygı olmadı, olmayacak. Buza kesmiş insan topraklarına hiç beklenmedik o sakinlikle, o huzurla gelivermek. Minicik süzülüşlerle. Bazen soğukla sıcağın kavgasında ortalığı kasıp kavuran fırtınalarda bile birbirine sımsıkı sarılıp yığınlara dönüşmez taş kesilesiye kadar. Kar tanesi olmak böylesi bir his. (Yazımızın devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.)

Kar yağışı bekleyen çocuklarız biz hala. İnatla. Hep aynı bembeyaz gerçekliği bekliyoruz hayalci benliklerimizde. Hala aynı tertemiz görsellerini bekliyoruz doğanın, kirliliğe rağmen, kirlenmiş hayallerimize, karanlık gecelerimize rağmen. Ondandır ne zaman bir kar tanesi yere değse gözlerimizin parlaması. Belki de son kalan parçamız bu taneler.

Biliyoruz hepiniz kar tanesi eşsizliğindesiniz; bu ise ne kadar çok büyük bir insan kutbu oluşturduğumuz gerçeğini değiştirmeyecek kadar genel bir durum. Soğuk, bembeyaz bir insan coğrafyasındasınız, yalnızca yeterince yakından bakanlar sizi görebilir, bakmak istediklerinde sadece..
- Meo