Yorgunsunuz biliyorum, bir adım atmaya bile takatınız yok, bi' merhaba bile bazen fazla geliyor yaşamın kalabalığındaki o size yansıyan boşluklarında insanların. Tanışmaktan, tartışmaktan, ha keza taşımaktan yorgunsunuz insanların gereksiz yüklerini.. Çok da iyi anlıyorum sizi; ama! (Size, bize ve bana ait kısa bir deneme yazımızda. Mutlaka okuyun.)

İnsan, diyorum, ne kadar da susuyor bazen tek bir cümle için. Ne gelirse başa, dilden/sözden gelirmiş. Yanıyor, kıvranıyor, acıyor, sancıyor, ne kadar da susuyor alabildiğine. Hariçte kısacık, özünde upuzun bir cümle. Susmasa, söyleyiverse belki bir nebze de olsa azalacak yanması. Kıvranması bitecek. Acısı dinecek. Sancısı kesilecek... [Değerli dostum M. Murat Gözübüyük'ten keyifli ve derin bir deneme yazısı. Şiddetle tavsiye ettik.]