Hüzünlü bir sabah serininde doğuyoruz yaşama,
Güneşi göresiye değin hedefimizi bilmeden atıyoruz adımlarımızı.
Dehlizli bir karanlık içerisinde körlüğe alışıyor gözlerimiz,
Işığı göresiye kadar avuç avuç kazıyoruz kendi tünellerimizi. [Yaşam ve insana dair şiirimizin devamı bağlantıda. Keyifli okumalar.]