Kiminin mavisi denizde, kimisi hapis bir gölün kıyısına, kimisine tek mavi engin gökyüzü ve sonsuz bir özgürlük kapanında... Hepimize renk aynı, renksizliğimiz tek! Herkes koşacak o doğruyu mavinin ufkuna varıp hüzünle ölesiye dek; yarım, ıssız, yorgun, mutsuz ve beyhudenin inadında. 
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Yaşam koşuşturmayla alelacele başlayan bir geç kalmışlık, zaman ve dönemden bağımsız.. Ölüm nihai bir durak, hangi sirenin ve hangi frenin seni çağırdığını bilmeyişin o sonsuz korkusu ve ölüm kokusunun yakınsaklığı çerçevesinde! Herkes bir an ve bir ömür uzağındayken bir cehalet ve bir insan kadar uzağında olduğu bir olgu. Yaşam işte, hep ölüme doğru!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Kendimize aitliğin farkının erim dışında, suskun geceyi inceden titreten bir öncü deprem bizim düşüncelerimiz. Kendiliğinden gizli! Gizli buzlanma, hayalet bir kanser, görünmez düşman, sularımızda uyuyan hem de utanmadan... Gizli bir tarikat kurmuşuz dillendirmediklerimizden, bize taptığını sandığımız pagan deliliklerin kurban ettiği gençliğimizden taze alacalı kanlar sızıyor, düş kurmayı sevdiğimiz o ruh dehlizlerinde.
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Gecenin yorgun çiğinde ve sessizliğinde her gece uykuya kaçmadan önce yaşama merhaba diyerek cıvıldayan birkaç çeşit kuş var ötemde! Henüz görmesem de hiç fark ettirmeden aynı şafağa ve aynı güneşe bizlerden çok önce selam veriyorlar inatla... Yaşama hiç hevesim olmasa da o kuşun sesi beni dünyaya ait kılan! Birkaç huysuz insandışı yaratığın gününü karartmasına izin vereceğinize ya da karanlık kurgu-sosyal yalnızlığınıza dem vuracağınıza arada cam açın bence! Yeşilliklerin yakın uyuyun hatta. Duyacaksınız o güzellikleri inançla...
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Yüz binlerce yıldır kurulamayan medeniyetler, idealarını gerçekleştiremeyen kırık hayallerin döküntüleriyle beslenen insanoğlu ve de bitmeyen kıyamet düşlerini her nesilde nefes gibi içine çeken garip yaradılışımız! İşte tüm bunlar dünyasızlığımızın en doğru yanı, yansıması, yanılgısı... Dünyayı paramparça kum tanelerine dönüştürüp kurduğumuz yıkımın kum yığınlarında kafalarımızı kuma gömüp hep bir sonraki torunlarımızdan utancımıza saklandığımız aptal sistemlerimizle tek kurtuluşumuzun ve cezamızın kıyamet olması gerekliliği üzerine yalanlarla süslediğimiz müthiş yaradılışımız. Tanrı'nın en büyük şaşkınlığıyız işte... Bunca fırsat, doğal döngüsü cennet bir evrende, cehennemi çağırıp sonra da iflah arıyoruz iflah olmaz çiğlikte.
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Yaşamın gücünü sağlayan bir özgür güneşin tutsaklığında döngülere hapsolmuş basit umutların dönüştürdüğü hayallerimiz var! Her mevsim sanki ilk ya da son... Her insan sanki tek ve terk-i diyarda. Ne kadar anlatsak da akşam güneşine derdimizi, tek dinleyen yine bizi o hüzünlü sabah saatleri. Her yeni günde göçe gidiyor heveslerimiz; kimsenin bilmediği o geleceğin diyarlarına. Yeniden ve aynı döngüye kısır!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Eski şiirlerini yakmış amatör şairlerin yitip giden çocukluk öyküleriyiz biz. Ruhumuzun cennetinden düşerken yanmış kanatlardan dökülen bir kar yağışı kaderimiz, hayal kırıklıklarıyla üşüyoruz kim bilir kaç kıştır...
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Unutmak biraz da affetmek, önceden affettiklerini görmezden gelecek bir sonraki pişmanlık için biraz yakıt, biraz köz, biraz söz. Yarım bir cümlenin tamamlandığı başka bir dizeye dokunuyor hiç tanımadığımız bir şair, kader deyip geçiyoruz okurken. Heyhat! Nasıl hayatlar yaşadığını hatırlamayanlar için nasıl öleceğini merak etmemek en büyük affediş; Tanrı'dan dilenen başka bir günün hatrına. Gözün ardına düşenleri yok sayıp, gözün önüne gelene batırıp bakışları yeniden yazıyoruz başka bir macerayı, zaman denilen dili yeniden öğrenir gibi!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)