Duyamıyorsan bir ağacın yapraklarında,
Heyecanın her türlüsünü,
Henüz yaşamıyorsun demektir..

Susamıyorsa çatlamış dudakların,
Bir yudum aşkın çisentisine,
Artık anlamıyorsun demektir.. [Şiirin devamı bağlantıda, başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.]

İnsanoğlu var oluşun gayesini çözmekle, sayısız kez yok olmak arasında geçen çetin savaşları boyunca bir eli gökyüzünde bir eli toprakta inançla doğa arasında kalagelmiştir. Tüm bu yakarışlarımızın genellikle sebepleri, sonuçları ve hataları olmuştur, olmaya da devam etmektedir. [Konuyla ilgili kısa bir deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Kararsız ruhlar olarak yaşamdaki bu geçici varlığımızın, bencilliğimizin yüzüne tokat vurduğu ölüme dair cevaplara rağmen bizi hayatta tutan tek bir şey var: öfke! Birçok beşeri sistemimizin bize sattığı o umut, mutluluk, hayaller, inançlar gibi tonla zırvaya rağmen tek ama tek bir keskin kan bağımız var hislerimizle, öfkelenerek. [Konuyla ilgili deneme bağlantıdadır, devamını okumak için başlık/resme tıklayın.]

Düşüncelerin ortasında,
Yarı karanlıkta,
Nefes alıyordu bilinçsizce zaman,
Çaresiz bir yalnızlıkta. [Şiirin devamı bağlantıdadır, başlığa veya resme tıklayıp okuyabilirsiniz.]

Durdum bir saniyeliğine, esere konu olan fotoğrafa baktım bir süre. Kapattım algılarımı ve aklıma ne geliyorsa yazdım. Çatlaklarımız konulu.. [İyi okumalar. Başlığa ve resme tıklayarak makaleyi görüntüleyebilirsiniz.]

Sırtını göremeyen insan, dünyayı sırtladığını sanır, ardında bıraktıkça yaşam yollarında binlerce güzelliği, kurguladığı ve yaşadığı tüm hatıraları ve tüm insanları! Sırtında ağırlık hisseden insan ezilir, başı önde-ruhu kambur acılarını çeker olmayan düşüncelerin ortasında. Dünyaya sağlam basmak yerine altında ezildiğini hissetmek, yaşadığın kadarıyla unutamamanın ve takıntının derinliğine durağan bir ölümün habercisidir..
- Meo

Sisin içindeki silik ruhlar gibiler, bizi oluştuğunu düşündüğümüz yıkık temeller, tanıdıklarımız var kendi öfke ve zaman dalgalarımızla döverek yıldan yıla silip attığımız.
- Meo

İnsanlar ve heykeller genelde aynı gölgelere sahiptir, tüm insanoğlu binlerce yıldır irili ufaklı sosyal ortamlarında o yaşamın ortak değerleri tarafından yontulup biçimlendiğini fark etmeden her neslinin bağımsız ve farklı olduğunu düşünerek yaşayagelmiştir! İnsanın tüm farklılığı, aynılığından gelir; kendi türünün üretimi olmasından, heykeller gibi.
- Meo