Kiminin mavisi denizde, kimisi hapis bir gölün kıyısına, kimisine tek mavi engin gökyüzü ve sonsuz bir özgürlük kapanında... Hepimize renk aynı, renksizliğimiz tek! Herkes koşacak o doğruyu mavinin ufkuna varıp hüzünle ölesiye dek; yarım, ıssız, yorgun, mutsuz ve beyhudenin inadında. 
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Yaşam koşuşturmayla alelacele başlayan bir geç kalmışlık, zaman ve dönemden bağımsız.. Ölüm nihai bir durak, hangi sirenin ve hangi frenin seni çağırdığını bilmeyişin o sonsuz korkusu ve ölüm kokusunun yakınsaklığı çerçevesinde! Herkes bir an ve bir ömür uzağındayken bir cehalet ve bir insan kadar uzağında olduğu bir olgu. Yaşam işte, hep ölüme doğru!
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Çok özgür düzlüklerde koşacak çocuklarımız diye hayallerini tıkıştırdığımız o dört duvarlar! Renkli renkli tasarlanır sonraları hocalardan olabildiğince uzaklaşırlar. Küçükken hocalarına sarılan o yürekler ve akıllar, sonraları öfkeden kudururlar. Sınıflararası hapishanelerimizin serüveni bu! (Yazımızın devamı için başlığa tıklayın. Keyifli okumalar.)

Kendimize aitliğin farkının erim dışında, suskun geceyi inceden titreten bir öncü deprem bizim düşüncelerimiz. Kendiliğinden gizli! Gizli buzlanma, hayalet bir kanser, görünmez düşman, sularımızda uyuyan hem de utanmadan... Gizli bir tarikat kurmuşuz dillendirmediklerimizden, bize taptığını sandığımız pagan deliliklerin kurban ettiği gençliğimizden taze alacalı kanlar sızıyor, düş kurmayı sevdiğimiz o ruh dehlizlerinde.
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Bizi biz yapan,
Etiketine dair her bir bireyden tanım çalmak.

Gruplaşmış dertlerin,
Tekil yalınlıkları ve hedef bizleri durgunlaştırmak. (Sosyal kimlik konulu şiirimizin devamı yazıda. Başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.)

Gecenin yorgun çiğinde ve sessizliğinde her gece uykuya kaçmadan önce yaşama merhaba diyerek cıvıldayan birkaç çeşit kuş var ötemde! Henüz görmesem de hiç fark ettirmeden aynı şafağa ve aynı güneşe bizlerden çok önce selam veriyorlar inatla... Yaşama hiç hevesim olmasa da o kuşun sesi beni dünyaya ait kılan! Birkaç huysuz insandışı yaratığın gününü karartmasına izin vereceğinize ya da karanlık kurgu-sosyal yalnızlığınıza dem vuracağınıza arada cam açın bence! Yeşilliklerin yakın uyuyun hatta. Duyacaksınız o güzellikleri inançla...
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)

Bizleri karo döşemelere mahkum etmiş o betonarme yolların kıyılarında ya da yıkılmaya yüz tutmuş geçici yeniliğin çürümüşlüğüne inat bir çiçek açar hiç gördünüz mü? Görmediyseniz anlatayım müsaadenizle... (Yazımızın devamı için başlığa tıklayın. Keyifli okumalar.)

Umut bir garip tohum,
Ekildiğinde ruhun çöllerine.

Yaşam bir galip durum,
Yenildikçe doğrunun gözleri önünde. (Umut konulu şiirimizin devamı yazıda. Başlığa tıklayıp okuyabilirsiniz.)

Gerçeğin gücünün yaşamın zorluğunu aştığı yerde, kalabalıkların akıllarının cehaletine sıkıştığına sanalın yaratıcılığına başvururuz her birimiz. Gerçeğin tek sanal haline dönüyor dünyamız, kendi kaçışımızda! (Yazımızın devamı için başlığa tıklayın. Keyifli okumalar.)

Yüz binlerce yıldır kurulamayan medeniyetler, idealarını gerçekleştiremeyen kırık hayallerin döküntüleriyle beslenen insanoğlu ve de bitmeyen kıyamet düşlerini her nesilde nefes gibi içine çeken garip yaradılışımız! İşte tüm bunlar dünyasızlığımızın en doğru yanı, yansıması, yanılgısı... Dünyayı paramparça kum tanelerine dönüştürüp kurduğumuz yıkımın kum yığınlarında kafalarımızı kuma gömüp hep bir sonraki torunlarımızdan utancımıza saklandığımız aptal sistemlerimizle tek kurtuluşumuzun ve cezamızın kıyamet olması gerekliliği üzerine yalanlarla süslediğimiz müthiş yaradılışımız. Tanrı'nın en büyük şaşkınlığıyız işte... Bunca fırsat, doğal döngüsü cennet bir evrende, cehennemi çağırıp sonra da iflah arıyoruz iflah olmaz çiğlikte.
- Meo '2024 (Mehmet Şentürk)