Sonbahar bizlerin zorlu bir yaşam koşuşturmasına hazırlanırken durup aniden çektiğimiz o derin nefesler gibi; öylesi sade, öylesi anlamlı ve durağan! Büyük bir güç patlaması öncesi sessizlik, sonsuz bir mutluluk öncesi…
Yalınayak geliyoruz ve gitmeceler,Eşeklemesine hisler ve tembel betimlemeler,Yarım ile yamalak çok sever bizi,Göçüyoruz bilinçsizliğin üstün küskünlüğünde. (Şiirimiz devamı yazıda. Keyifli okumalar.)
Sen dik bir yokuşsun..Bende deli dehşet bir acele,Koşuyorum nefes nefese,Ruhumda inatçı bir tutarsızlık,Her zaman gidiyoruz dikine! (Bu güzel aşk şiirimiz sizlere hediye inatçı sevdalılar!)
Yaşam bizlerin renklere olan tepkilerinden beslenen devasa bir tablo gibi. Her seferinde yeniden çiziyoruz aklımıza görebildiğimiz veya tanımlayabildiğimiz tüm renkleri. Benliğimizi üreten şey ise tüm bu renklerin bir araya geldiği…
Şehirler alçaktır, gömülür ruhlar bodrum katlarının karanlığına.. Yüksek binaların küçülttüğü yaşamları yansıtır insanların hiç tamir edilemeyecek kadar zorlanmış psikollojileri. Tüm bunların arasında şehirüstü yaşamlar vardır, şehrin çişesinin üstünden yemyeşil açan…