Karanlık sulara yansıyan düşüncelerimizden birer düş kurgularız kendimizi dinledikçe. Aydınlık düşünceler, parlak umutlar ve yıldız tozu hislerimiz dökülür su yüzüne çizdiğimiz semanın her bir yanına, düşündükçe yıldızlar kayar, gönlümüze gece doğar yeniden!
- Meo

Midende uçuşan tüm o kurgusal kelebekler, bir gün aniden topluca ölecekler! Bitince aşk denilen hevese verilmiş tüm ulvi görevler.. Tüm rüyaların grileşecek ve yoluna serilen umutların hepsi birden çürüyecekler! O gün de gülümseyecek güneş doğarken, o gün de kutlayacak yaşamı doğandaki vahşiler. Ölümle mutlu olabilecek kadar yaşamda ölmen gerekecek, şahit olmak zorundasın hayatta kalmanın ruhlar dünyasındaki uçarılığına. O yüzden; mutluluk kelebeğin kanadında değil, çoğalma tutkusunda.
- Meo

Yaşamını güneşin enerjisinden alan tüm canlılar gibi güneşe tapmak yerine, geçici yaşamın inanç gücü ile güneşi es geçip yalnızca yaşama taparsan gün gelir güneş senden de tüm saçma ve vahşi inançlarından da öcünü alır.
- Meo

Vahşiliğin ortasında korkusuzca çıktığımız avlardan dönerken korkularımızla karşılaşıyorduk biz, açlık. Sonradan öğrendik en büyük avları kendi türümüz üzerinde gerçekleştirebileceğimizi, o gün bugündür bencil bir avdayız hem avcı hem av olarak.
- Meo

İnsanların çok aydınlık göründüğü tüm şehirlerin bir karanlığı vardır, güneşle bitmeyen, mevsimle değişmeyen ve kötülüğün kol gezdiği! İnsanların olduğu her şehir karanlık için bir krallıktan ibarettir, yarışa katılacak insan sayısı çoğaldıkça kötülük o kadar güzel krallığını genişletebilir. Önce gülen yüzler solar, sonra hisler susar, sonra kötülük konuşur ve hiç durmaz!
- Meo

Huzur ve karmaşa birbirinin perspektifidir; yakından bakıldığında karmaşık gelecek her bir sistem, uzaktan görüldüğü haliyle huzurlu bir tablonun ta kendisidir. Bu sebeple aklımızın evreninde çok karmaşık görünen tüm fikirlerimiz bir araya geldiğinde huzur dolu bir insanı yaratır. Karmaşa korkulacak değil, kontrol altına alınacak değerler bütünüdür.
- Meo

Karanlık bir ağaç gölgesiydi yaşam, evren bizi sorguluyordu anlamların dalları arasında. Biz evrenin yapraklarıydık dökülüyorduk kendi son baharımızda, henüz çözemeden geliyordu karaağaçların hüznü mezarlarımızın başına.
- Meo

Biliyorum, dokunsalar paramparça olacak bir karahindiba gibisin. Narin, korumasız hissediyorsun kendini bazen. Bilmediğin şey şu: sana dokundukları an paramparça olmanın tek sebebi yayılmak, yeni ovalarda yemyeşil doğmaktır. Yeniden hisler bulmak, kendini bulmaktır. O nedenledir ki parçalanmak aslında iyidir, yeniden doğmak adına..
- Meo