Yaşamın en hızlı ve en içten zaman harcama yöntemiydi beklemek. Yaşamaya başladığımız andan itibaren hepimizin bildiği ve kimseye hissettirmediğimiz o çaresizce ölüm bekleyişlerimiz gibiydi tüm bekleyişlerimiz; beklerken hiçbir şey yapmamayı çok iyi biliyor, beklediğimize ulaştığımızda nasıl biri olacağımızı hiç bilmiyorduk! Biz aslında gelecek olan aracıyı, hedefi, kişiyi değil de; onlar geldiğinde ne kadar hazırlıksız olabileceğimizi görüp şaşırmayı seven güvercinlerdik, bir Paris banliyösünde. Ne bize dizeler yazan vardı ne yem atan. Biz beklemenin tutsaklığına aşıktık, o özgür tüylerimizle!  
- Meo