Batmış bir gemi gibi.. Solmuş bir çiçek, dönmüş bir gün, uyumuş bir gece. Gün dönümü gibi insanın ölümü, yarın yenisi gelmeye hazır bir doğal döngü. Bu döngünün ahengiyle, insan gelecek gelecek karanlığın belirsiz laneti arasında bitmez tükenmez bir stres var, yığılmışlık ve tutarsızlık.. [Yaşam ve ölüme dair kısa bir deneme yazımız bağlantıda. Keyifli okumalar.]

Ölüm meleğinin kucağına doğuyoruz her birimiz, güzelce ölmek için çirkin hırslarımıza kurban harcıyoruz bize tanınan o kısa yaşamı.. Ölüm meleğinin kucağına dönüyoruz her birimiz, dünyaları da fethetsek yalnızca ölüme yeniliyoruz; işte tek kabullenemediğimiz. O yüzden korkusuzca yaşıyor gibi görünüp, tir tir titriyoruz ölümün onlarca yıl süren aheste gelişinin ani şoku karşısında. Zamanın hayırsızları olarak yaptığımız tüm yaramazlıkların asla naif olmadığının farkında bir pişmanlık ölüm dediğimiz, aniden karşılaşınca son kez ve en çok o zaman korkuyoruz! Kendimizden, geçmişimizden ve kötü niyetlerimizden!
- Meo

Senin ölmen kimin umrunda. Doğa bu sonuçta, tüm güzel enerjini hediye edecek yeniden gecenin karanlığına. Yeni bir aşk doğurmayacak olsa, hangimiz katlanabiliriz ayrılık denen bu cezaya? Hangimiz doğa kadar gaddar ve onun kadar yeniden doğmayı seven insanlar olmadık tekrarlarımızda? Hepimiz.
- Meo

Ölüm bizim umrumuzda olmadı ki hiç, biz içimde yaşattığımız heyecanların gerçekten yok olup gideceğinden şüpheliyiz, merak ediyoruz olması gerektiği kadar güzel bir başka dünyada insansız olacak, insanlıktan çıkacak kadar rahat yaşayabilecek miyiz.. 
'Meo