Kendi güneşini doğurabilmeli insan, medeniyetin serin alacakaranlığında. Kendine bir yaşam kurabilmeli insan, bedeninin sığabildiği kadar bir toprak parçasında; engin hayallerin huzurunda. Yoksa, geri kalanı hüzün, mutsuzluk, karamsarlık ve zaman-yitip giden. Yalnızca başarıyla bitirenler yaşam yarışını, kendi yolundan gidebilenler..
- Meo

YaÅŸam,
Meçhule giden bir tren,
Tüm durakları iyi bilinen.

Yalnızca varıldığında fark edilen,
Yalnızca seninki senden geçtiğinden,
O son adım işte ruhu meşgul eden. [Yaşam ve belirsizliğe dair bir şiir çalışmam yazımızda. Başlığa tıklayarak açabilirsiniz. Keyifli okumalar.]

Herkes yaşamaya çalışıyor, yaşayabilsek yeter-yeterince. Herkes zeki doğmuyor, akıllı olsak yeter-yeterince. Yaşam herkese adil değil, eşitlesek durumlarımızı yeter belki de. Anlamıyor zaten kimse kimseyi, biz anlayabilsek başkalarını o bile yeter. Yaşamıyor zaten herkes rüyalarını, kurabilsek yeter doğru ve gerçek yaşamları. Kimseye yetmiyor ki verilen, teşekkür etsek biraz bir ilahi düzene yenileri hep geliyor yeterince.. [Konuyla ilgili kısa bir deneme bağlantıdadır. İyi okumalar.]

Medeniyetin asırlar önce öldüğü bu karanlık topraklarda ölü doÄŸuyoruz hepimiz. YaÅŸadığımızı anlamakla deÄŸil ispatlamakla geçiyor ömrümüz. En sonunda vazgeçiyoruz ve yarım kalmış bir hayatın hüznüyle nefeslerimiz sona eriyor. Her seferinde anlamsız bir ÅŸekilde.. Bu topraklara ölü doÄŸuyoruz, hepimize yaÅŸamı renklendirme ÅŸansı veriliyor oysa ki. Bazılarımız devrim yapıyor bazılarımız ancak tekrar ediyoruz. [Deneme yazısının devamı baÄŸlantıdadır. Ä°yi okumalar.]

Elimizdeki kader defterlerine binlerce yazı yazıp, kapağına Tanrı'ların isimleri yazmaktı en büyük günahımız, en büyük hazırcılığımız ve en büyük sıkıntımız.. Yaşamlarımızdaki mürekkep izleri silinmeden, başka bir taze sayfa geçince unutuyorduk yaşamın ana fikrini. Hiç başlamamış ve hiç bitmeyecek bir kitap olarak kalıyordu hep kaderlerimiz böylece; yarım.
- Meo

YaÅŸam tek seferlik bir köprünün geçiÅŸi, insanların varlığını unuttuÄŸu bir zaman yolculuÄŸunda! YaÅŸamın ortasında durup yalnızca geri ve ileri bakabildiÄŸimiz bir düzleme hapsolmak nefes almak, ağır ağır ölüyoruz en güzelinde de en kötüsünde de.. 
- Meo

Evrenin enginliğinde gizli kalmış bir sırdı çözemediğimiz, adına yaşam deniliyordu ve herkese bir kez-kısıtlı bir süreliğine bahşediliyordu. Hiçbirimiz onu çözebilecek kadar dolu ve uzun yaşayamadan öleceklerden olduk.. Şimdiye kadar!
-Meo

YaÅŸam evrenin büyük anaforuna kapılmış,
Aynı döngüde boÄŸulan bir karadelik gibi.

Ne zaman doÄŸsak,
Birini öldürmek zorundayız. [Åžiirin devamı baÄŸlantıdadır. Ä°yi okumalar.]