Devasa buzul çöllerimiz var, zamanında döktüğümüz gözyaşlarımızla doldurup, yeni yeni öğrendiğimiz soğukkanlılığımız ile dondurduğumuz; üzerinde yürümeye cesaretimiz var! Tek korkumuz ne zaman gönlümüze bahar gelse erimiş buzullar altında kendi korkularımızla tekrar yüzleşebileceğimiz..
- Meo

Evrenin enginliğinde gizli kalmış bir sırdı çözemediğimiz, adına yaşam deniliyordu ve herkese bir kez-kısıtlı bir süreliğine bahşediliyordu. Hiçbirimiz onu çözebilecek kadar dolu ve uzun yaşayamadan öleceklerden olduk.. Şimdiye kadar!
-Meo

Karanlık sulara yansıyan düşüncelerimizden birer düş kurgularız kendimizi dinledikçe. Aydınlık düşünceler, parlak umutlar ve yıldız tozu hislerimiz dökülür su yüzüne çizdiğimiz semanın her bir yanına, düşündükçe yıldızlar kayar, gönlümüze gece doğar yeniden!
- Meo

Midende uçuşan tüm o kurgusal kelebekler, bir gün aniden topluca ölecekler! Bitince aşk denilen hevese verilmiş tüm ulvi görevler.. Tüm rüyaların grileşecek ve yoluna serilen umutların hepsi birden çürüyecekler! O gün de gülümseyecek güneş doğarken, o gün de kutlayacak yaşamı doğandaki vahşiler. Ölümle mutlu olabilecek kadar yaşamda ölmen gerekecek, şahit olmak zorundasın hayatta kalmanın ruhlar dünyasındaki uçarılığına. O yüzden; mutluluk kelebeğin kanadında değil, çoğalma tutkusunda.
- Meo

İnsanların çok aydınlık göründüğü tüm şehirlerin bir karanlığı vardır, güneşle bitmeyen, mevsimle değişmeyen ve kötülüğün kol gezdiği! İnsanların olduğu her şehir karanlık için bir krallıktan ibarettir, yarışa katılacak insan sayısı çoğaldıkça kötülük o kadar güzel krallığını genişletebilir. Önce gülen yüzler solar, sonra hisler susar, sonra kötülük konuşur ve hiç durmaz!
- Meo

Huzur ve karmaşa birbirinin perspektifidir; yakından bakıldığında karmaşık gelecek her bir sistem, uzaktan görüldüğü haliyle huzurlu bir tablonun ta kendisidir. Bu sebeple aklımızın evreninde çok karmaşık görünen tüm fikirlerimiz bir araya geldiğinde huzur dolu bir insanı yaratır. Karmaşa korkulacak değil, kontrol altına alınacak değerler bütünüdür.
- Meo

Karanlık bir ağaç gölgesiydi yaşam, evren bizi sorguluyordu anlamların dalları arasında. Biz evrenin yapraklarıydık dökülüyorduk kendi son baharımızda, henüz çözemeden geliyordu karaağaçların hüznü mezarlarımızın başına.
- Meo

Biliyorum, dokunsalar paramparça olacak bir karahindiba gibisin. Narin, korumasız hissediyorsun kendini bazen. Bilmediğin şey şu: sana dokundukları an paramparça olmanın tek sebebi yayılmak, yeni ovalarda yemyeşil doğmaktır. Yeniden hisler bulmak, kendini bulmaktır. O nedenledir ki parçalanmak aslında iyidir, yeniden doğmak adına..
- Meo