T.A.D 1 - Tembel Aşklar Durağı
- yazı boyutu yazı boyutunu küçült Yazı boyutu büyüt
- Yazdır
- Eposta
Beklerken durgun bir ruhun halini,
Ruhunu kemiren bir yolculuktu aşk, yıllardan biraz umut.
Daha yeni doğmuş umutların ilk çığlığını beklerdin,
Yüreğinde evini terk eden gencecik hayallerle…
Sönmüş kar tanelerinin ufukta beklediği o hayalde,
Sen minicik bir ilmek, belki de binlercesi içerisinde.
İlmeğin atıldığı ipliğin yumağı olmuş tutkular,
Önünde şımarık aşktı, büyümeye oyunlarla çalışan kedi.
Kedinin gözlerinde bir mavi,
Enginlerinde yüzerken balıklar, mevsimlerden buz ötesi.
Balıklara attığın tüm iyiliklere gebe,
Saatlerin geçmediği yollarda, saniyelere otostop çekercesine…
Eninde sonunda kan akıtan bir saatin hemen bir dakika öncesinde,
Sütliman gözyaşların gizlendiği tuzaklara koşarak –bir sen– gitmekte.
O senin derinlerinde,
Bir başka ‘sen’ kaybettiğinde,
Beni anlayıp yanıma utangaç bir merhabayla sokulduğun bu duraktı işte!
Tembel aşklar durağı,
Bir yerden çok açısı derin bir bakış!
İlk bakıştan ziyade,
Her bakışta âşık olduğun.
Filizlenir sanacakken solduğun,
Buldum sandıkça aklında kaybolduğun,
Sonunda bir durakta kendiliğini beklerken bulduğun,
Her duraktı burası,
Burası tembel aşklar durağı;
Her kısacık ömürde uzun uzun bekleyişlere daldığın o yüce beyhude…
©Meo ‘2012
