T.A.D. 9 - Bir Gidişin Öyküsü

Sabah güneşini gülümsetmiş iki yavru kuş,
Çimenleri ağlatmış minicik adımları,
Yıldızlar utancından saklanmış masmavi bulutların ardına,
Kelebekler sürü olmuş karınlarında,
Bir sabah kavuşmuş, bin gecelik vuslattan iki deli,
Başlarında aşk niyetine çocukça bir kukuleta

Gece karanlığına özgüven,
Sessizliğin intihara meyline umut,
Yalnızlığın damlalarına mendil olmuş,
Sokulmuşlar koyun koyuna.

Öykü bu ya,
Gerçek değil kötülükler diye sımsıkı tutup ellerinden,
Gezerken çiçeklerle bezeli bahçeleri,
Dünyanın o bahçe duvarları dışında kendilerini gözlediğinden bihaber.
Aylar yıllara, yıllar delikanlılığa, delikanlılık durulmaya yüz tutmuş,
Çatmış son kavuşmanın final mevsimi,
Bir sonbahara beş kala.

Saatlerce anne huzuru bir olgunlukta,
Dizlerinde uyurken minik bir çocuk,
Kabuslar girmiş ağrı niyetine bir anda aklına,
Gözlerinden yaş gelmiş çektiği acıyla,
‘Gitmem gerek’ demiş o anda kız,
Sanki acıdan kaçarcasına,
Yerinden bile kalkamadan o hasta,
Uzaklaşmış o sevdadan, bilmeden ötesini umutla küçük peri kızı.

Daha ağrıları dinmeden,
Ruhunda çatlaklar başlamış kızın,
Dünya sallıyormuş tüm pembe renkteki dünya şehirlerini,
Yıkılıyormuş koskoca krallıklar peşi sıra.
Dayanamayıp bu katliama, o yüreğindeki koca krala,
Bir güvercin yollamış,
Demiş ki ‘kahinler artık birlikte olamayacağımızı söyledi;’
‘Gitmek zorundayım efendim, kusura bakma.’

Dönmemiş o pembe çiçeklerin krallığına bir daha da, asla.

<< Tembel Aşklar Durağı Anasayfa >>

Meo - 2015
MeoEdebiyat - Şiir Blogu 
 - Tembel Aşklar Durağı -

[Lütfen alıntı ve paylaşım kurallarına uyun. Sosyal medya paylaşımları serbesttir. İsim (-Meo veya -Mehmet Şentürk) ve kaynak adres (meoedebiyat.com) belirtmeden bu eserlerin kullanılması yasaktır.]