MeoŞiir - Yorgun Melekler
- yazı boyutu yazı boyutunu küçült Yazı boyutu büyüt
- Yazdır
- Eposta
Karanlıkta,
Eskiden parladığı kanatlarıyla,
Düşmüş bir meleğin gözlerine sahip.
Yarımlıkta,
Eskiden tamamladığı tüm yalanlarda,
Düşünülmüş bir kötülüktü üzüntüleri.
Nasıl olur da,
Bu kadar uzun süre,
Küllerinde yanabiliyordu insanlığın ilk günahı,
Daha dün işlenmiş gibi,
Taze,
Pişmanlık içermeden.
Olur ya,
Kısacık bir süreliğine,
Dünya cennet görünürdü bizlere,
Yüzünde bir tesebbüm,
Bulutlarla dökülürdü bir yurtsuz melek,
Yer yüzüne!
Başka bir bahar mevsiminde,
Hatrına gencecik bir sevdanın, hayalin, barışın..
Meleğin yağmurla döküldüğü semtte bir kedi,
Kedinin patilerinde kan izi,
Yanında bekleyen bir düş yitimi,
Bırakılıp gitmiş belli küçücük bedeni!
Tekrar sahiplenilmeyecek tüm evcil rüyalar için,
Tekrar tekrar ağlamak gerekecekti.
Melekler ne vakit,
Dünyaya gönderildiler,
İnsan suretinde,
İlk ve son kez dünya cehennem olmuştu bile.
Kimseler bilmese,
Kimseler görmese,
Ayaklar yürümese,
Kanatları yanmış olsa bile,
Düşmüş bir melek olduğunu bildiğin gündü cennet,
Bir kediciğin patilerinde..
Meo - 2015
MeoEdebiyat Şiirler Blogu
