MeoŞiir - Papatyalar Gibi

Vakitlice geliyordu,
Beyazlığımız yeryüzüne,
Zamanı kaybedenlere,
Baharı anlatmak üzere.

Vakitsiz kalıyorduk,
Engin ovalarında yalnızlığın,
Ahenkli bir akşam rüzgarında,
Birbirimize sarılıyorduk,
Aşkına polenlerin nazire.

Kimseye anlatmıyorduk,
Dertlerimiz ölüm ve yaşamdan öte.
Biz ağlamıyorduk
Kaynar sulara düştük diye,
Şifa oluyorduk yine
Gelecek kışın fincanlarına.

Kimseden nem istemiyorduk,
Saksılarda narin kalalım diye,
Nerede bir avuç toprak,
Bir yudum su,
Biz fışkırıyorduk dünyanın fırça darbeleriyle.

Daha yeni aşık olmuş çocuk tebessümü,
Yeni doğmuş ceylan titrekliği,
Yeni düşmüş cemre narinliğinde,
Birbirimizi arıyorduk,
Baharı anlatan bir sabah yelinin söylentisinde.

Onlar bizdik,
Tek tek bekliyorduk,
Binlerce olacağımızın bilincinde.

Sizler gibi değildik,
Yaşamı seviyorduk,
Güneş yanımızdan geçtiğinde.

Her sonbaharda saklanıyor,
Her kış hayatta kalıyor,
Her bahar dönüyorduk,
Yarım kaldığımız yere,
Yine ve yine.

Siz her rengi unutuyordunuz,
Biz taç yapraklarımızdaki melekleri asla!
Siz her baharı kaçırıyordunuz,
Bir açıyorduk sizin betonlu vahşiliğinizin inadına!

Meo - 2016
MeoEdebiyat Şiir Blogu
'Mehmet Şentürk